رشته بسکتبال که پس از فوتبال سومین رشته پرطرفدار در دنیا به شمار می‌رود و در ایران هم طرفداران بسیاری دارد، پس از دوره ای ظهور استعداد که حاصل دوران مدیریتی محمود مشحون و پشتکار ورزشکارانی مانند صمد نیکخواه، حدادی، کامرانی، ساهاکیان و آفاق بود با دعای خیر مردم و چاشنی شانس سهمیه حضور در المپیک توکیو را مجددا کسب کرد.
ثمره دوران مدیریت مشحون و مدیران پیشین این فدراسیون باعث شد تا تیم بسکتبال ایران برای سومین بار راهی المپیک شود و این آخرین حضور برخی از بازیکنان شاخص تیم فعلی در المپیک خواهد بود و در سال های دیگر ثمره مدیریت طباطبایی را مشاهده خواهیم کرد.
در مسابقات اخیر کسب سهمیه بسکتبال سه نفره بانوان در مسابقات اتریش تیم ملی ایران در جایگاه نوزدهم در میان بیست تیم حاضر ایستاد. اینکه چرا تیم ایران در این جایگاه ایستاده مسئله اصلی نیست بلکه موضوع اعزام تیمی که آمادگی و تدارکات آن مدنظر نبوده باید مورد توجه قرار بگیرد. شکست ۲۲ -۴ از ژاپن به خوبی بیانگر اختلاف سطح میان تیم کشورمان با سایر رقبای آسیایی و جهانی است. به نظر می‌رسد اعزام به مسابقات اتریش معیار خوبی است تا بهتر عیار مدیران شیفته سفر و مسابقات برون مرزی را درک کنیم. در مسابقات تیر و کمان سوئیس نیز وضع به همین منوال بوده است. کارمندانی که در حسرت سفر بودند مسلما دست رد به سینه هیچ مسابقه برون مرزی ای نمی زنند.
تیم ایران تنها نسبت به سریلانکا در جایگاه بهتری قرار گرفت. البته خرده ای بر بازیکنان این تیم عزامی نیست. هنگامی که تیمی را بدون برنامه تدارکی و پس از دوری چند ماهه و غیره توسط مدیرانی ناآشنا با ورزش روانه میدان مهمی مانند کسب سهمیه المپیک می کنند پس نتیجه دور از انتظاری نبوده است. بنابراین این مدیران ارشد ورزش هستند که باید نظارت به چنین اعزام هایی را مدنظر قرار دهند تا در آینده چنین نتایجی رقم نخورد.
به قلم: حسین محمدی