به زبان ساده باید اذعان کرد کشورهای صدر جدول رده بندی المپیک معمولا بیشترین مدال‌ها را در همین سه رشته جمع آوری می کنند حال آنکه ما از سال ۱۹۴۸ لندن تا به امروز که پای در میادین المپیک گذاشتیم تنها یک مدال ورزش های پایه را از آن خود کردیم و این تک مدال نقره نیز توسط احسان حدادی در ماده پرتاب دیسک المپیک ۲۰۱۲ لندن به دست آمد. تردید نداریم که این تک مدال نیز حاصل غیرت و توانایی‌های شخصی حدادی بود تا اینکه مرهون برنامه ریزی اصولی و با حساب و کتاب باشد. دلیل رو شن این مدعا، گذشت قریب به یک دهه از آن دوران و امیدواری ها به تکرار مدال المپیک توکیو توسط این ورزشکار است.
در ورزش های آبی، با لغو مسابقات واترپلو انتخابی المپیک به دلیل شیوع کرونا امید این رشته کم رنگ شد. دو شیرجه رو هم اکنون در مسابقات انتخابی المپیک ژاپن به سرمی‌برند و بزودی کار خود را آغاز خواهند کرد. معدودی از شناگران نیز شانس این را دارند تا بتوانند خود را به رکورد ورودی المپیک برسانند. در المپیک ریو ما تنها یک شرکت کننده شنا داشتیم که او هم از طریق وایلد کارت توفیق حضور در مسابقات را پیدا کرد و البته در نهایت راه به جایی نبرد.
حکایت ژیمناستیک هم که روشن است. اینکه بتوانیم در این رشته به صورت تیمی وارد المپیک شویم به این زودی ها ممکن نخواهد بود. چاره ای نبود جز اینکه شانس خود را در تک وسیله مورد سنجش قرار دهیم. در همین راستا ژیمناست خوب ایران سعید کیخا با تمام وجود تلاش کرد اما بخت با وی یار نبود و با تعطیلی پیاپی مسابقات و مشکلات تمرین در شرایط کرونا، عملا این قهرمان را از هدف خود دور کرد. با این وصف به نظر می رسد ژیمناستیک با چند دهه فعالیت در کشور باید همچنان به حضور جمیله سروری و جلال بازرگان در بازی های المپیک ۱۹۶۴ توکیو دلخوش باشد.
به این ترتیب سهم ایران در رشته های ورزشی پایه با صدها مدالی که در المپیک توزیع می شود نزدیک به صفر است و ما طی حدود ۷۰ سال حضور در این مسابقات همچنان به تک مدال کسب شده توسط احسان حدادی دل خوشیم. ممکن است برخی از ورزشکاران رشته‌های پایه به المپیک توکیو راه پیدا کنند اما همانطور که پیشاپیش ذکر تضمینی برای موفقیت آنان وجود ندارد. مسئولان ورزش می‌توانند کلاه خود را قاضی کنندو از خود بپرسند چرا ورزش های پایه طی سال های طولانی در المپیک توفیق نداشته اند. آیا ورزشکاران ما توانایی پیمودن مسیر موفقیت در این رشته ها را ندارند یا مدیریت های ضعیف و امکانات اندک فدراسیون‌ها مانع دستیابی قهرمانان به اهداف بلند می‌شود؟ پاسخ چندان دشوار نخواهد بود به شرطی که پس از المپیک توکیو نگاه خود را نسبت به کلیت ورزش تغییر داده و تلاش کنیم جایگاه واقعی رشته‌های پایه و امکان کسب مدال از طریق این رشته ها را مورد بررسی مجدد قرار دهیم.
به قلم: محمدرضا کاظمی