بی تردید این موفقیت ها مرهون تلاش جمعی خدمتگزاران این ورزش بوده و هر گاه ما توانستیم در میان جامعه وزنه برادری اتحاد و همدلی واقعی ایجاد کنیم به سهولت از سکوهای افتخار جهان و المپیک بالا رفتیم.
این مقدمه ذکر شد تا به رقابت‌های آسیایی برسیم. مسابقاتی که هم اکنون در ازبکستان جریان دارد.جایی که در آنجا به دنبال کسب سهمیه المپیک توسط افتخارآفرینانی چون کیانوش رستمی و سهراب مرادی بودیم. متاسفانه شرایط به گونه ای رقم خورد که این مهم برای کیانوش رستمی میسر نشد و سهراب نیز اگرچه وضعیت بهتری دارد اما باید ببینیم در نهایت او با تکیه بر قهرمانی مجموع آسیا در ازبکستان بلیت توکیو را به جیب خواهد گذاشت یا باید عازم واپسین مسابقات گزینشی در کلمبیا شود. اینکه چرا کار گزینش دو چهره المپیکی وزنه برداری ایران به دقیقه ۹۰ و اگر و اما کشیده شده به یقین حاصل ضعف عملکرد دست اندرکاران فدراسیون بوده است.
حرف این نیست که در این اوضاع کادر فنی مقصر اصلی بوده بلکه مقصر اصلی کسانی هستند که برنامه درست نداشتند و نتوانستند از شرایط و پتانسیل موجود به نحو مطلوب بهره ببرند. وزنه برداری ایران با آن پیشینه درخشان و موفقیت های فراوان باید به روزگاری دچار شود که هنوز نمی دانیم چه کسانی باید در المپیک به روی تخته بروند در حالی که یک سال پیش از المپیک می دانستیم ۶ وزنه بردار اعزامی به این رقابت ها چه کسانی هستند.
سهراب مرادی و کیانوش رستمی چهره های گمنامی نیستند اما بی برنامگی فدراسیون باعث شد تا از پتانسیل و توان این قهرمانان به درستی بهره نبریم. البته ما چهره هایی چون داوودی و هاشمی را هم در وزنه برداری داریم که در صورت حمایت و هدایت درست، می توان روی آنها نیز حساب باز کرد اما همانطور که گفته شد اراده و برنامه ای که بتواند این بزرگان را ساخته و پرداخته راهی المپیک کند و در آنجا مدال خوش رنگ بگیرند اندک است.
وزنه برداری ایران در المپیک ریو دو طلای ارزشمند توسط کیانوش رستمی و سهراب مرادی به دست آورد. مدال هایی که در تحکیم موقعیت ورزش ایران و رده بندی جدول امتیازات تاثیر بسزایی داشت. مردم بازهم از وزنه برداران انتظار دارند تا چون گذشته افتخار آفرین میدان المپیک باشند. دست اندرکاران فدراسیون مسئول اند و باید در برابر این خواست عمومی پاسخگو باشند. سئوال این است که آیا با این شرایط و امکانات می توان باردیگر امید به کسب دو طلای المپیک داشت؟
مدال هایی که در ۲۰۱۶ به دست آمد و بیش از همه، حاصل عملکرد فدراسیون گذشته و مربی توانمندی چون کوروش باقری بود. حال اینکه برآیند عملکرد و برنامه ریزی فدراسیون کنونی هم وزنه برداری ما را در المپیک توکیو به دو طلا برساند قدری دشوار به نظر می رسد هرچند در لیاقت و توان وزنه برداران کشورمان تردید نداریم اما همانطور که گفته شد برنامه‌ریزی و هدفگذاری فدراسیون چنان نیست که بتوان با اطمینان این نوید را به علاقه مندان ورزش و دوستداران وزنه برداری داد.
به قلم: حسین مقامی