منظور از خودخوری این است که برای بقای خود مجبورند بخشی از دارایی‌های باشگاه مانند تجهیزات را به پول تبدیل کنند . از زمانی که این ویروس گسترش پیدا کرده، باشگاه‌ها تعطیل شده‌اند در مقاطعی هم که اجازه فعالیت پیدا کردند یا با یک سوم ظرفیت مجبور به فعالیت بوده اند یا بهای بسیاری بابت مواد ضدعفونی و ... پرداخته اند و به نوعی ضرر کارشان بیشتر از سودشان بوده است.
این روزها باشگاه داری در کشور با نوعی بیم و امید همراه است. بعضی باشگاه‌داران در شروع شیوع این ویروس کارشان را تعطیل کردند و جلوی ضرر را همان ابتدای امر گرفتند تا دچار فضای بغرنج کنونی نشوند. عده ای هم در طول مسیر و رفته رفته قراردادشان به اتمام رسید و تمدید نکردند و در میانه راه جلوی خسارت بیشتر را گرفتند.
اما هستند باشگاه داران و افرادی که کماکان با بیم و امید به کار خود ادامه دادند و امروز دچار خودخوری شده اند و برای بقا مجبور به فروش تجهیزات باشگاه های خود شده اند. از اکثر آنانی هم که باقی مانده‌اند، در خصوص کمک های وعده داده شده دولت می گویند که یا به دستشان نرسیده یا مبلغی که می پردازند ارزش آن همه دوندگی را ندارد و بعضا مبلغ پرداختی به مقدار اجاره یک ماه باشگاه هم نیست.
از طرفی اگر تا پیش از شیوع کرونا در هر کوی و برزنی مجوز تاسیس باشگاه می‌دادند و پارکینگ خانه ها به باشگاه بدن سازی تبدییل می شد، اکنون باشگاه های رسمی و با سابقه و مجهز نیز سردرشان به زیر کشیده شده و تعطیل کرده اند. آن تعدادی هم که باقی مانده اند یا ملک از آن خودشان است یا کماکان با بیم و امید بقا به سر می برند.
با روندی که اکنون مشاهده می کنیم در آینده ای نچندان دور و پس از کرونا با معضل کمبود اماکن ورزشی در شهرها و روستاها روبه رو خواهیم شد. حالا پسندیده است آقایانی که با مجوزهای سوپرمارکتی از تاسیس باشگاه ها رزومه درست می‌کردند و آمار گسترش ورزش و اماکن ورزشی در کشور را اعلام می کردند، اکنون هم در این اوضاع نابه سامان گزارشی منتشر کنند تا بدانیم وضعیت اماکن ورزشی در کشور چگونه است.
به قلم: حسین محمدی