سجاد انوشیروانی با اشاره به عملکرد وزنهبرداران اعزامی کشورمان در رقابتهای آسیایی ازبکستان به منهای فوتبال گفت: کیانوش رستمی و سهراب مرادی در این مسابقات نتایج خوبی به دست آوردند خصوصا سهراب پس از آن آسیب دیدگی سخت نشان داد همچنان توانایی قدرتنمایی در سطح جهان وزنه برداری را دارد. دیگر قهرمان با آتیه ما علی میری هم تلاش کار کرد منتهی به نتیجه دلخواه نرسید.باید به قهرمانانی چون میری توجه بیشتری شود و نزد آنان انگیزه ایجاد کنند. حسین سلطانی هم از قهرمانان خوب است که متاسفانه در ازبکستان دچار آسیب دیدگی شد. چه بسا اگر این حادثه پیش نمی آمد او هم مدال می گرفت.
سرمربی پیشین تیم ملی وزنه برداری ادامه داد: ما علی داوودی را هم داریم که از وزنهبرداران بسیار مستعد و توانمند است. وی از همان ابتدا شانس کسب سهمیه المپیک را داشت و من امیدوارم بتواند رکوردهای خوبی در آسیا به جا بگذارد و بهترین مدال را در تاشکند کسب کند . داوودی این توانایی را دارد ما را در المپیک صاحب مدال کند به شرطی که طی چند ماه باقیمانده تا توکیو به درستی هدایت و حمایت شود. سهراب مرادی اگرچه در مسابقات پیش روی گزینشی کلمبیا کار دشواری پیش رو دارد اما با توجه به شناختی که از وی دارم، همچنان توانایی کسب سهمیه المپیک و مدال در توکیو را دارد. همینطور باید تاکید کنم علی هاشمی نیز از پتاسیل بالایی برخوردار است و یکی از بهترینهای وزنهبرداری ایران محسوب می گشود.
انوشیروانی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به عملکرد بانوان گفت: ما در بخش بانوان برنامهریزی اصولی و با حساب و کتاب نداریم. هیچ زیر ساختی برای ورزش آنان تعریف نشده و به جای اینکه در استان های مختلف به وزنه برداری بانوان توجه شود و زیر بنایی کار کنیم فعالیت آنان را در مناطق محدود متمرکز کرده ایم با این وجود می توانستیم در همین مسابقات آسیایی اولین مدال تاریخی بانوان را توسط الهام حسینی بگیریم اما انتخاب غلط وزنه ها و هدایت نادرست باعث شد تا این توفیق حاصل نشود.
وی ضمن نقد عملکرد فدراسیون تصریح کرد: اینکه ما برای کسب دو سهمیه این چنین دچار استرس شویم و کار به اگر و اما بکشد خوب نیست. به اعتقاد من دست اندرکاران فدراسیون در هیج بخشی درست و اصولی کار نکرده اند. نه در بخش پشتوانه سازی توفیق داشتیم و نه توانستیم داشته های خودمان را حفظ کنیم. شما ببینید الان در استان ها امکانات در حد صفر است. تجهیزات و لوازم وجود ندارد. وعده داده شده بود در ۳۱ استان ۳۱ خانه وزنه برداری ساخته میشود که محقق نشد. انتظار می رفت با توجه به پتانسیل موجود در کشور ما اکنون به صادرکننده تجهیزات وزنه برداری تبدیل شویم اما نه تنها این مهم انجام نگرفت بلکه نمی توانیم نیازهای اولیه خودمان را هم رفع کنیم. آیا مکان تمرین تیم های ملی و فدراسیون در حد رشته مدالآوری چون وزنه برداری است؟ امکانات مناسب هم که وجود ندارد طبیعی است در چنین شرایط با مشکلات روبرو باشیم.
در هر حال من به عنوان کسی که سال ها کنار وزنه برداری بوده ام از اینکه این رشته مدال آور با چنین وضعیت نامناسب و برنامه ریزی ضعیف اداره شود خوشحال نیستم و اگر نقدی هم می کنم به خاطر این است که دلم برای این ورزش می سوزد. امیدوارم در المپیک توکیو قهرمانان ما باز هم روی سکو بروند. هر چند المپیک پایان راه نیست بلکه باید مسئولان برای آینده این ورزش چاره اندیشی کنند تا وزنه برداری ما نشاط گذشته را به دست آورد.
به قلم:محمدرضا کاظمی