بحث از رقابت که به میان می‌آید،انگیزه هم جایگاه خودش را می‌یابد و نمی‌توان هیچ رقابتی را بدون انگیزه برای برد و پیروزی یافت.
المپیک هم قله رقابت‌های ورزشی است که هرچند هرچهارسال یک بار برترین‌های دنیا را با هدف رقابت و تبادل فرهنگی گرد هم می‌آورد؛ اما در فواصل زمانی بین برگزاری‌اش تاروپود انگیزه، ورزشکاران تمامی رشته‌ها را دربرمی‌گیرد و هرکدام کسب افتخار در چنین میدان بزرگ جهانی را جزو بزرگترین و برترین آمال‌هایشان قرار می‌دهند.
درست است که تعویق یک ساله المپیک ۲۰۲۰توکیو به دلیل پاندمی ویروس کرونا برای همیشه در دفتر تاریخ ورزش دنیا ثبت شد و گره‌ای به کار ورزشکاران جهان انداخت؛ اما انتشار فیلم و عکس تمرین در خانه یا محیط‌هایی غیر باشگاه‌ها و سالن‌های ورزشی از سوی ورزشکارانی که مدت‌ها سودای المپیک را در سر داشتند، نشان داد رقابت و انگیزه عناصری ناگسستنی‌اند.
به نظر می‌رسد مدیران ورزشی در ایران اما روی خط دیگری در حرکتند و از حالا با ناله احتمال کمِ مدال‌آوری و کم‌توقعی برای کسب رتبه‌ای خاص در این میدان سودا می‌کنند که مبادا انتظارات بالا برود و عملکردشان مورد نقد و بررسی قرار گیرد.
کمتر از سه ماه مانده به آغاز بازی‌های توکیو وقت ناله کردن، نیست. کم یا زیاد، خوب با بد باید برای کسب مدال و موفقیت تلاش کرد. اگرچه ورزش ایران هم مثل جهان در یک سال گذشته آسیب‌های فراوانی به واسطه محدودیت‌های حاصل از اپیدمی کرونا دیده؛ اما انصافا حمایت‌های کمیته ملی المپیک نسبت به ادوار گذشته بی‌سابقه بوده، پس بهتر است عناصر درگیر در کاروان ورزشی ایران به جای بهانه‌جویی و شانه خالی کردن از بار مسئولیت با تزریق امید و انگیزه تنها کسب موفقیت متمرکز شوند.
به قلم: الهام محمدی مجد