مربی خوش شانس و مسئولیت یک انتخاب

آقای سرمربی بالاخره سکوتش را شکست و در گفت و گو با رسانه ها دلیل سکوت چند ماهه اش را عدم برگزاری رویدادهای کاراته ای عنوان کرد.
دلیلی که به اعتقاد نگارنده اصلا توجیه مناسبی برای عدم پاسخگویی شهرام هروی در چند ماه گذشته نیست.! آنهایی که دستی بر آتش کاراته دارند تایید می کنند که نقش وی در برخی سیاست گذاری های فدراسیون تا چه اندازه بالا بوده و بسیاری نیز او را یکی از مسببین اصلی اتفاقات اخیر این رشته می دانند.
اتفاقاتی که باعث دور شدن اساتید بزرگی از حوزه مدیریت این رشته شده و تاوان آنرا کاراته ایران خواهد داد. برخی شنیده ها در چند ماه اخیر حاکی از آن است که سرمربی تیم ملی کاراته اقداماتی برای جلوگیری از حضور برخی نامداران در فدراسیون کرده است. اقداماتی که قطعا با اهداف و تفکری صورت گرفته است. در صورت صحت این شنیده ها هروی بیشتر از آنکه به حرف زدن بپردازد عمل کرده است.!
کارشناسان این رشته به خوبی می دانند در مقطعی که او سکان هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت کاراته ایران تیمی شش دانگ و تمام عیار را داشت و شاید بتوان گفت یکی از بهترین تیم های تاریخ این رشته در دستان هروی افتاد. آنها به خوبی می دانند که احتمالا اگر جای او هر فرد دیگری شانس حضور در راس کادر فنی را پیدا می کرد بازهم همین نتایج در چند سال اخیر رقم می خورد.
بدون اغراق باید گفت تک تک ملی پوشان این روزهای کاراته آنقدر با تجربه و پخته شده اند که هر کدام می توانند سرمربیگری تیم های ملی در ایران ویا کشورهای دیگر را  بر عهده بگیرند. البته به هیچ وجه قصد نداریم عمر رفته هروی در تیم ملی را نادیده بگیریم ولی باید قبول کرد که کاراته نیز در مقابل حتی بیشتر از آن چیزی که خود او برای آینده ورزشی اش تصور می کرده به او عنوان و ... داده است.
به طور حتم خود او با مراجعه به اتفاقات چند سال گذشته متوجه خواهد شد چه کسی و یا کسانی برای رسیدن به این جایگاه به او کمک کرده اند. اشخاصی که در عین ناباوری نه تنها جواب مناسبی دریافت نکردند بلکه مورد بی مهری نیز قرار گرفتند.
او در بخشی دیگر از صحبت های اخیرش به موضوع پورشیب و گنج زاده اشاره کرده و به نوعی از حسرتی گفته که دغدغه بسیاری از علاقه مندان به این رشته است. به هر صورت فردی که باید تصمیم آخر را بگیرد هروی است و در این شرایط نباید با احساسی کردن فضا از بارمسئولیتی که برگردنش هست بکاهد. هر چند پیش بینی تصمیم نهایی او سخت نیست اما با توجه به شرایط سنی، کسوت  و تجربه  در این بین کفه ترازو به سمت ذبیح الله پورشیب سنگین تر است. 
به هیچ وجه نیت نادیده گرفتن حق گنج زاده ووجود ندارد اما انصاف حکم می کند در شرایط برابر فردی به المپیک برود که عمر بیشتری را برای تیم ملی کشورش صرف کرده است.
به هر حال امیدواریم سرمربی خوش شانس این تیم در المپیک هم روی شانس باشد و با موفقیت در این میدان بزرگ کلکسیون افتخاراتش تکمیل  و راه را برای حضور دیگر مربیان کاراته کشور باز کند. تک قطبی شدن در هر فضایی در طولانی مدت محکوم به شکست است و فدراسیون نشین ها باید به این موضوع توجه کنند.
انتهای پیام/