در پایان روز چهارم و آخرین مرحله از رقابت‌های اسکی آلپاین قهرمانی جهان ایتالیا، در رشته مارپیچ کوچک مردان، بهنام کیاشمشکی با ثبت زمان مجموع ۲ دقیقه و ۱۶ ثانیه و ۲۰ صدم ثانیه در جایگاه سی و چهارم قرار گرفت.
کیاشمشکی آخرین نماینده ایران در این دوره از مسابقات بود که اسکی کرد. اسکی بازان هر دو بخش بانوان و آقایان ما از جمله فروغ عباسی، مرجان کلهر، بهنام کیا شمشکی و مرتضی جعفری در مسابقات مارپیچ، یا به خط پایان و مانش دوم نرسیدند یا باوجود تلاش فراوان چهره‌هایی چون عاطفه احمدی، رده های بسیار پایین را به خود اختصاص دادند.
این رقابت ها همچنین دو مصدوم به نام های مرتضی جعفری و صدف ساوه شمشکی روی دست فدراسیون گذاشت که امیدواریم مشکل خاصی نداشته باشند و کار درمان آنها بخوبی پی گیری شود.با توجه به وضعیت اسکی و فدراسیونی که مدت ها بلاتکلیف بوده و به تازگی رییس آن انتخاب شده، نمی‌توان توقع زیادی از قهرمانان این رشته داشت.آنها تلاش کردند و دوست داشتند نتایج بهتری کسب کنند اما باید قبول کنیم که اسکی ما با کشورهای پیشرو این رشته فاصله بسیار دارد و پر کردن این فاصله نیاز به زمان کافی، بودجه وامکانات، و برنامه ریزی بلند مدت دارد.
حال تصور کنید با چنین نتایج و عملکردی که پیشاپیش انتظار آن می رفت، حاشیه های ممنوع الخروجی سمیرا زرگری سرمربی تیم بانوان بیشتر سر و صدا کرد یا عملکرد اسکی بازان در مسابقات جهانی؟ با اطمینان می توان گفت بسیاری از مردم نه تنها اسکی را دنبال نمی کنند بلکه پی گیر چگونگی اعزام و نتایج مسابقات هم نبودند اما یک اتفاق پیش بینی نشده که ارتباطی هم به مسئولان نداشت چنان بازتاب گسترده پیدا کرد که نه تنها حساسیت افکار عمومی داخلی بلکه خارج از کشور را هم تحت تاثیر قرار داد و دامنه حاشیه مذکور بسیار فراتر از نتایج رقابت ها بازتاب پیدا کرد.
از آنجایی که حساب و کتابی در ورزش وجود ندارد و عرصه از چهره های با تجربه و کار آزموده خالی شده، در نتیجه بروزحاشیه هایی فراتر از متن در همه هر گوشه از ورزش کشور دور از انتظار نیست. خصوصا این روزها که شیرازه امور از هم گسیخته و نظارت و دقتی در میان نیست چه بسا شاهد اتفاقات و رخدادهای پرحاشیه دیگری خواهیم بود.این حواشی همانند مورد اخیر اسکی، چنان پر قدرت و فراگیرند که به راحتی نتایج مسابقات و عملکرد تیم ملی را تحت تاثیر قرار می دهند. اینکه چه کسی،چه زمانی و با کدام شیوه مدیریت حاشیه های ورزش را جمع خواهد کرد معلوم نیست. اما آنچه که معلوم است پیامد این وضعیت و این شیوه مدیریت درآینده نه چندان دور آثار مخرب خود را بر جای خواهد گذاشت.