به گزارش منهای فوتبال، با نگاهی منصفانه نه در مسابقات پیش‌رو بلکه حداقل در پنج تا ده سال آینده نباید منتظر اتفاق خاصی در تنیس باشیم و توقع زیادی از آن داشته باشیم.
حتی صعود احتمالی از دسته چهارم جام دیویس و موفقیت‌های احتمالی‌تر در رده پایه‌ها نباید ما را خیلی به روزهای خوش امیدوار کند.
تنیس برای رسیدن به روزهای خوش مستمر اقدامات فراوانی را پیش‌رو دارد. اقداماتی که قطعا باید با اولویت‌هایی همراه باشد. شاید خیلی‌ها اولویت‌ها را چنین در نظر بگیرند
- انتخاب سرمربی
- توجه به رده‌های پایه
- تربیت نیروی انسانی
- ارزان کردن زمین و لوازم تنیس
- برگزاری مسابقات بین‌المللی
- اعزام به مسابقات بین‌المللی
اما مهم‌ترین نکته و اولویت تنیس جایی است که کمتر به چشم می‌آید. تنیس ایران با تشکیل گروهی از هیات‌ها کاملا از دست فدراسیون خارج شده و این جمع برای تنیس نقشه می‌کشند. اگر این گروه دلش برای تنیس می‌سوخت حرف چندانی نبود اما این جماعت دنبال منافع خود هستند.
این روسای هیات‌ها که به زودی آنها را معرفی هم خواهیم کرد اگر دلشان به حال تنیس می‌سوخت این رشته را در استان خود رونق می‌دادند و از این طریق کمک می‌کردند. متاسفانه این گروه فقط سوار «گرده» تنیس شده‌اند و از کنار آن سود شخصی می‌برند.
از سفر خارجی و داشتن نمایندگی برند خاص وسایل بگیرید تا انحصار همه فعالیت‌های تنیس استان و...
در حالی که نه امروز بلکه سال‌هاست تنیس در این استان‌ها به حالت نزار افتاده این حضرات نه برای تنیس ایران که برای تنیس جهان «تز» می‌دهند و در پی کرسی‌های بین‌المللی هم هستند!!
مشکل وقتی حاد می‌شود که فدراسیون اسیر دست چند هیات باشد. هیات‌هایی که با دادن نمایندگی به یک عضو ذی نفوذ در فدراسیون خیلی محترمانه به رییس تفهیم می‌کنند که اگر با ما باشید ماندگارید وگرنه باید غزل خداحافظی بخوانی.
نیازی به اسم بردن نام این افراد و این هیات‌ها نیست. تقریبا همه جامعه تنیس آنها را می‌شناسند و موضع گیری‌های سخت هم ریشه در همین آشنایی است.
توصیه دوستانه ما به رییسی که صادقانه در حال بررسی اولویت‌هاست و در این راه تلاش هم می‌کند این که قبل از قوت گرفتن این باند دردسرساز با غولی به نام هیات سالاری مقابله کنید که از هر اقدامی مهمتر است.
به قلم:بهمن اسدی