تازه اول راه است و به طلای المپیک می‌اندیشد. او گویا اولین‌ها را دوست دارد، اولین طلاآور ایران در بازی‌های اسیایی اینچئون لقب گرفت و بعد هم شد اولین ورزشکار ایرانی که سهمیه المپیک توکیو را کسب کرده است. دختر محجوب و مهربان با آن لبخند دوست داشتنی‌اش با ما هم صحبت شد تا از اهداف و برنامه‌هایش برای آینده بگوید.
نجمه جان شب یلدا کجا بودی و چه کردی؟
شب یلدای امسال هم در اردو بودم و متاسفانه باز هم نتوانستم در کنار خانواده باشم. به هر حال امسال کروناست خیلی متفاوت‌تر از سال‌های قبل برگزار شد، من هم البته تصویری با پدر و مادرم تماس گرفتم و با هم کلی گپ زدیم.
فال حافظ هم گرفتی؟
بله گرفتم، فال حافظ شب یلدا خیلی در ذهن من می‌ماند و احساس می‌کنم که واقعیت دارد و به آن اعتقاد دارم.
با وجود اینکه مردم امسال خیلی گرفتار بودند اما باز هم همه در تکاپو بودند که شب یلدا را برگزار کنند شما هم این را حس کردید؟
بله آنهم به این دلیل است که سنت‌ها زنده هستند و خیلی‌ها با وجود اینکه شرایط بسیار سخت شده اما باز هم سعی کردند مثل قدیم آن را انجام دهند. مطمئنا روی مردم به خاطر گرانی‌ها فشار است و مثل سال‌های قبل توان خرید نداشتند اما باز هم آن را فراموش نکردند.
چه چیز شب یلدا را بیشتر دوست داری؟
آن صمیمیتی که در بین افراد خانواده در شب یلدا می‌بینم همیشه برایم خیلی جذابیت داشته است.
از اردوهای تیم ملی چه خبر؟
اردوها طبق روال برگزار می‌شود و خانم هاشمی هم خوشبختانه قراردادشان را تمدید کردند. امیدوارم در این 7-8 ماه باقی مانده تا المپیک شرایط خوب باشد تا ما هم با ذهن آرام‌تر در تمرین و مسابقات حاضر شویم.
نظرت درباره خانم هاشمی به عنوان سرمربی‌ات چیست؟
تقریبا از اوایلی که وارد رشته تیراندازی شدم با خانم هاشمی کار می‌کردم و با آن دانش بالایی که داشتند و با توجه به اینکه تنها خانمی هم هستند که کارت مربیگری درجه A دارند به من خیلی کمک کردند. اینکه ژاپن میزبان المپیک ایشان را می‌خواستند ولی او برای ایران و پرچم کشورمان ماندند به نظرم باعث افتخار است و صددرصد حضورشان کنار من خیلی تاثیر دارد و امیدوارم در المپیک موفق شوم.
هدفت از حضور در المپیک چیست؟
هدفم از المپیک موفقیت است و برای آن خیلی تلاش کردم و امیدوارم به نتیجه‌ای که می‌خواهم برسم. امیدوارم هر ورزشکاری که آرزو دارد راهی المپیک شود به آن برسد. تمام تلاشم را می‌کنم تا بتوانم در المپیک بهترین نتیجه را کسب کنم، اما همه چیز بستگی به روز مسابقه دارد. چون رشته تیراندازی اصلا قابل پیش‌بینی نیست، ما تعداد رقبای زیادی داریم و در المپیک باید با 60 نفر رقابت کنم. در این شرایط ممکن است هر اتفاقی بیفتد، اما من تمام تلاشم را می‌کنم که در سطح بالایی قرار داشته باشم، همانطور که سرمربی تیم ملی الهام هاشمی هم همین را از ما می‌خواهد و او هم تمام تلاشش را می‌کند که ما بدون هیچ دغدغه فکری در المپیک حاضر شویم.خیلی دوست دارم اولین زن ایرانی باشم که در المپیک طلا می‌گیرد.
چه احساسی داشتی وقتی به عنوان اولین ایرانی سهمیه المپیک توکیو را بدست آوردی؟
اردیبهشت سال 98 موفق به کسب اولین سهمیه المپیک توکیو برای ایران شدم و افتخار این را داشتم که کاروان کشورم با نام من وارد این رویداد بزرگ شود. از این موضوع خیلی خوشحالم و امیدوارم در المپیک هم این راهی که آغاز کرده‌ام را به نحو احسن ادامه دهم.
فکر می‌کنی از المپیک ریو تا توکیو چه تغییری کرده‌ای؟
در المپیک 2016 ریو در بخش خفیف برای اولین بار فینالیست شدم، تا آن زمان هیچ ورزشکار ایرانی نتوانسته بود وارد فینال المپیک این رشته شود. اولین تیرانداز ایرانی بودم که به فینال رسید، با سن و تجربه کمی که داشتم، این موضوع باعث افتخار من بود. امیدوارم دوباره بتوانم این اتفاق را تکرار کنم و حتی اتفاقات بهتری را رقم بزنم، چون الان تجربه بیشتری دارم. به هر حال المپیک میدان بسیار بزرگی است و اصلا قابل پیش‌بینی نیست، امیدوارم بهترین نتایج را برای کشورم به دست بیاورم. در المپیک ریو 20 سالم بود و تجربه کم‌تری نسبت به رقبای خود داشتم اما تمام تلاشم را کردم که بتوانم بهترین نتیجه را بگیرم. در آن زمان بهترین نتیجه خودم مدال نبود، واقعا فشار روانی این که بخواهیم اولین مدال بانوان ایران را کسب کنیم، خیلی زیاد بود.
رشته ما ورزش روحی و روانی است و در این صورت کار سخت‌تر خواهد بود. نتوانستم مدال بگیرم اما بهترین نتیجه‌ای که می‌خواستم را به دست آوردم و برای اولین بار به فینال راه یافتم. سن خیلی کمی داشتم و برای همه آن هم در این رشته جای سوال بود. اوایل سال 2015 از صفر شروع کردم و پس از یک سال به فینال المپیک رفتم. الان هم خداراشکر آمادگی خیلی بهتری از لحاظ روانی نسبت به آن موقع دارم. علاوه بر آن تجربه‌‌ام خیلی بیشتر شده است و می‌توانم با خودم در مسابقات کنار بیایم که نتیجه برایم زیاد مهم نباشد.
بانوان تیراندازی در ایران با چه مشکلاتی مواجه هستند؟
بانوان و آقایان در رشته تیراندازی با یکدیگر تمرین می‌کنند و مربی ما یکی است، هر مشکلی که در این رشته وجود داشته باشد شامل حال بانوان و آقایان می‌شود. مشکل کمبود فشنگ را داریم که از قبل هم بوده است و به دلیل وجود تحریم‌ها و هزینه‌های بالایی که دارد، همیشه خواهد بود. امیدوارم مسئولان ما را در این زمینه حمایت کنند تا بتوانیم با کمبود فشنگ هم مثل دوره قبلی المپیک باز هم فینالیست شویم.
پس به نظر می‌رسد فدراسیون تیراندازی جزو معدود فدراسیون‌هایی است که بین ورزشکار مرد و زن فرق نمی‌گذارد، این درست است؟
در فدراسیون تیراندازی به دلیل این که تمرینات بانوان و آقایان در یک مکان و در شرایطی یکسان برگزار می‌شود، تفاوتی بین ورزشکاران خانم و آقا وجود ندارد. سرمربی هر دو بخش یک نفر است و تمام برنامه‌های ما به یک شکل پیش می‌رود.
در شرایط کرونایی و قرنطینه چه می‌کردی؟
از وقتی کرونا شروع شد تمریناتم را در خانه ادامه می‌دادم و شرایط سخت شده بود چون ما نه فاصله 10 متر را می‌توانستیم رعایت کنیم نه اینکه تیراندازی واقعی داشتیم. بعد هم مشغول درس خواندن در کارشناسی ارشد شدم و به نظرم در شرایط کرونا بهترین فرصت بود که با تعویق افتادن المپیک درسم را ادامه دهم.
در این مدت در کارهای خیر هم فعال شدی، چه حس و حالی داشتی وقتی به مناطق محروم می‌رفتی؟
من یکی از اعضای موسسه خادمین علی بن ابیطالب هستم که زیر نظر دکتر رسول خادم و در کنار پرویر پرستویی عزیز مشغول فعالیت هستیم یکسری از اقلامی که مردم کمک می‌کنند را برای نیازمندان می‌بریم. من به عنوان عضو کوچک در خانواده بزرگ قهرمانان در کنارشان هستم و برایم افتخار است و واقعا این کار را دوست دارم و از اینکه کنار بزرگانی مثل خادم و پرستویی هستم بسیار خوشحالم.
با پرویز پرستویی همسفر بودی نظرت درباره این هنرمند چیست؟
آقای پرستویی یک حس صمیمانه‌ای داشت که در برخورد اول انگار ما سال‌ها همدیگر را دیده بودیم. از انرژی مثبتی که به من دادند خیلی خوشحال شدم و خیلی دوست‌شان دارم و برایشان آرزوی سلامتی می‌کنم . امیدوارم باز هم بتوانم ایشان را از نزدیک ببینم.
و اگر خودت یک روز توان مالی داشته باشی دوست داری چه کار خیری انجام بدی و چطور فعالیتی داشته باشی؟
دوست دارم تمام بچه‌ها و خانواده‌هایی که در ایران هستند خانه داشته باشند. به نظر من داشتن یک سقف از هر چیزی مهمتر است و قلبا دوست دارم این اتفاق بیفتد.
به قلم:سعیده فتحی