به گزارش منهای فوتبال، یکی از مهمترین برنامهها که مورد اقبال بسیاری در سراسر جهان قرار گرفته مربوط به سری A میشود که تمام بازیکنان در تمام سریهای فوتبال ایتالیا در هفته منتهی به 25 نوامبر با یک نقش قرمز رنگ بر روی صورت به زمین مسابقه میآیند تا این چنین زنان را نسبت به بیان خشونتهای صورت گرفته علیه آنها تشویق کنند.
بسیاری از بازیکنان نیز با انتشار پستهای مختلف در فضای مجازی سعی در آگاه کردن مردم دارند. حتی باشگاه یوونتوس هم امسال یک ویدیو تاثیرگذار برای توقف خشونت علیه زنان و بین اتفاقات رخ داده توسط آنها منتشر کرد.
عنوان این ویدیو ۵۰ دریبل برتر یوونتوس است؛ اما در میانه و در زمان نمایش دریبل سوم این ویدیو قطع میشود و نوشتهای با این عنوان ظاهر میشود: شما فقط ۷ درصد از این ویدیو را دیدید؛ دقیقا مثل تعداد آماری که از خشونت علیه زنان گزارش میشود. نترسید، صدایتان را بالا ببرید.
در این میان اما هیچ یک از ورزشکاران ایرانی واکنشی نسبت به این موضوع و کمپین نداشتند و گویا آنها از هیچ چیز خبر ندارند! هرچند اگر یک موضوع داغتری بود حتما با ایموجیهای مختلف نسبت به آن واکنش نشان میدادند.
باشگاه ملوان بندرانزلی اما کار قابل توجهی انجام داد. این باشگاه با انتشار عکسی از دختران فوتبالیست خود نوشت: خاموش نباش؛ صدایت را بلند کن.
احمد گوهری دروازهبان تیم فوتبال نفت مسجد سلیمان نیز برخلاف همه فوتبالیستها و البته دیگر ورزشکاران مانند بازیکنان شاغل در سری A رد قرمز رنگ را روی گونه خود کشید و برابر پرسپولیس به میدان رفت. گوهری همچنین یک پست اینستاگرامی هم منتشر کرد و عکس پروفایل خود را هم در راستای کمپین تغییر داد.
متاسفانه ورزشکاران ایرانی نه تنها در خصوص این کمپین بلکه درخصوص بسیاری از فعالیتهای اجتماعی غفلت میکنند و بسیاری اوقات این اتفاق از سوی زنان هم رخ میدهد.
میدان ورزش همواره یکی از صحنههای مبارزه با بسیاری از ناعدالتیها و تبعیضهای اجتماعی بوده و هست اما در ایران هیچگاه فعالیتهای تاثیرگذاری در این زمینه دیده نمیشود.
این اتفاق در حالی رخ می دهد که پیشتر دیده شده که جامعه ورزش برای اتفاقاتی با اهمیت کم، واکنشهای زیادی در فضای مجازی داشته است.
ورزشکاران و دیگر سلبریتیها به راحتی هر پست تبلیغاتی را صرف نظر از اینکه بدانند آن موضوع صحت دارد یا نه، در ازای دریافت هزینه انجام میدهند ولی زمانی که کار به چنین کمپینهایی می رسد از انجام آن دریغ و سکوت میکنند!
به قلم: شبنم روحی