شیوع ویروس کرونا در کشور و لزوم رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی بهانه‌ای بود تا عملاً فعالیت‌های این رشته پرمخاطب به تعطیلی کشانده شود؛ این درحالی است که جامعه تکواندو مدت‌هاست منتظر اقدام عملی دست‌اندرکاران فدراسیون جهت تسهیل فعالیت‌ها و امکان بازگرداندن شور و نشاط به این ورزش هستند. امری که به هر دلیل تاکنون میسر نشده و با شرایط موجود روشن نیست آیا امر مذکور محقق خواهد شد یا خیر؟
تکواندو و کشتی درمقام رشته‌های مدال‌آور و افتخارآفرین المپیک همواره در صدر توجه مردم و مسئولان قرار داشته و چشم امید ما در آوردگاه‌های بزرگ بوده‌اند. فدراسیون کشتی تحت فشار افکار عمومی و جامعه این ورزش نهایتاً مجوز برگزاری مسابقات لیگ، انتخابی و اردوهای آمادگی را به دست آورد. این امکان اما به هر دلیل ممکن تاکنون در تکواندو رخ نداده و هوگوپوشان همچنان چشم به آینده و روزهای درخشان دوخته‌اند.
تکواندوکاران امیدوار بودند با راه‌اندازی مسابقات لیگ، گام‌های اولیه جهت فعالیت این رشته برداشته شود و آنان بتوانند با حضور در میدان یادشده نه تنها آمادگی نسبی خود را حفظ کنند بلکه با مبالغ دریافتی سروسامانی به زندگی خود بدهند اما ارقام نازل پیشنهادی باشگاه‌ها به نامداران، امیدواری‌ها را نقش بر آب و واکنش منفی قهرمانان را به همراه داشت. برهمین اساس تعدادی از ایشان به نشانه نارضایتی و دراقدامی هماهنگ دست باشگاه‌ها را در پوست گردو گذاشتند تا مگر سرکیسه را بیشتر شل کنند امری که گویا هنوز به سرانجام نرسیده است. اوضاع نابه سامان یادشده شرایطی فراهم ساخته تا مسئولان لیگ نیز دست به عصا راه بروند و برگزاری مسابقات را به آینده نزدیک حواله دهند. وقتی قهرمان ملی این رشته کارکردن در اسنپ را به حضور در لیگ ترجیح می‌دهد و سقف قراردادها عددی کمتر از پنجاه میلیون را نشانه می‌گیرد باید هم نگران آینده این رشته افتخارآفرین بود.
به نظر می‌رسد در این آشفته بازار ورزش و مشکلات اقتصادی، آنچه که بر سر ورزش آوار می‌شود بسیار فراتر از حد تصور است. نگاهی به اوضاع کلی فدراسیون‌ها و سیاست‌های جاری این عرصه، بیم آن را در دل می‌افکند که مبادا المپیک توکیو برای ورزش ایران به تراژدی تبدیل شود.
محمدرضا کاظمی