این روزها حضور تیم‌های پتروشیمی در لیگ‌های مختلف ورزشی با اما و اگرهای بسیاری رو به رو شده است. به جای آنکه پتروشیمی به‌دنبال فدراسیون‌های ورزشی باشد، مدیران ورزشی درصدد جلب رضایت پتروشیمی هستند تا مشکلات و ضعف‌های خود را با حضور تیم‌های این شرکت بزرگ در لیگ‌هایشان پوشش دهند.
بسکتبال و تنیس روی میز فدراسیون‌هایی هستند که در تکاپو با مدیران پتروشیمی به‌سر می‌برند. فدراسیون بسکتبال حداقل برای یک فصل دیگر توانسته پتروشیمی را در لیگ خود حفظ کند اما فدراسیون تنیس روی میز در این زمینه ناکام بوده و پرافتخارترین تیم خود را از دست داده است.
اختلاف میان پتروشیمی و فدراسیون تنیس روی میز اواخر فصل گذشته لیگ برتر این رشته بوجود آمد. این اختلافات با دخالت برخی افراد و اعمال نظر در نحوه برگزاری مسابقات مرحله نهایی لیگ فصل قبل کلید خورد. حتی نحوه برگزاری این مرحله در گفت و گوی حسنی دبیر فدراسیون با نوشاد عالمیان اعلام شد که فیلم آن هم موجود است، اما در نهایت گویا شیوه‌ای اعمال شد که دانشگاه آزاد به عنوان تیم دوم انتخاب شود. بعد از آن اختلافات بالا گرفت و در نهایت ویروس کرونا بهانه‌ای شد تا مرحله نهایی هم برگزار نشود. این اتفاق زمانی رخ داد که بسیاری از رشته‌های پر برخورد، لیگ خود را به پایان رساندند. شاید اگر آن زمان برخی دخالت‌ها و اعمال نظرها درباره شیوه برگزاری مرحله نهایی انجام نمی‌گرفت شاهد از دست دادن تیم پتروشیمی و وضعیت نامشخص تیم‌های حاضر در لیگ امسال این فدراسیون نبودیم.
با این حال اینکه پتروشیمی امتیاز خود را واگذار نکرده بیانگر این است که به تیمداری مجدد در تنیس روی میز بی‌میل هم نیست اما مسلما مسائلی موجبات دلسردی آنان را فراهم آورده است.
عجیب‌تر اما واکنش نشان ندادن مدیران این فدراسیون به جای خالی این تیم مهم است. درسوی دیگر فدراسیون بسکتبال توانست رضایت مدیران پتروشیمی را برای تیمداری مجدد در لیگ این رشته جذب کند ولی در فدراسیون تنیس روی میز با بی‌تفاوتی مدیران، قدیمی‌ترین و پرافتخارترین تیم لیگ این فدراسیون از حضور در فصل جاری انصراف داد. تیم پتروشیمی به‌دلیل تمکن مالی همیشه تیم ملی‌پوشانی مانند نوشاد و نیما عالمیان بوده است. اکنون باید ببینیم که آیا تیم‌های دیگر توان حمایت مالی لازم از ملی‌پوشان و بازیکنان سرشناش آن هم در شرایط اقتصادی موجود را دارند یا خیر.
وضعیت نابه‌سامان ورزش و شرایط موجود کشور و تحریم‌های بی‌رحمانه اقتصادی می‌تواند درمانی مقطعی برای ایجاد آرامش در فدراسیون‌ها باشد. اما حالا این غنیمت برای فدراسیون تنیس روی میز از دست رفته است.
حسین محمدی