سیر صعودی رشته تنیس روی میز ایران در سال های اخیر بسیار مشهود بوده است. در المپیک پکن با افشین نوروزی، لندن2012 با حضور نوشاد عالمیان و ندا شهسواری، در ریو2016 اضافه شدن نیما به جمع نوشاد و شهسواری این انتظار ایجاد شد که در توکیو نیز ورزشکاران این رشته حضور کمی خود را حفظ کنند. با مدال برنز نوشاد در بازی های آسیایی جاکارتا نیز این انتظار ایجاد شد که باید بیش از پیش بر روی تنیس روی میز کشور حساب باز کرد؛ اما متاسفانه اکنون به دوران المپیک پکن بازگشته ایم و تنها یک نماینده در المپیک داریم.
برخی از کارشناسان پس از شکست نمایندگان ایران در کسب سهمیه، ریشه ناکامی را گردن فدراسیون انداخته و حتی درخشش های سال های اخیر را نیز به دیگران نسبت دادند. تاریخ ورزش کشور ما نشان داده در روزهای پیروزی همه سهیم هستند و در شکست هیچکس نمی خواهد مسئولیت خود را بپذیرد. بی انصافی است که درخشش های نوشاد و نیما را به یک مدیر نسبت بدهیم. با شرایط خانوادگی و انگیزه و استعدادی که این دو برادر دارا هستند تحت هر شرایطی در این رشته موفق می شدند که البته امید است به این روند خود ادامه دهند.
ممکن است بسیاری از اهالی ورزش نام تیموبول آلمانی را نشنیده باشند. اما تیمو بول که نوشاد در جمع 32 نفر المپیک لندن به مصاف او رفت یکی از اسطوره های این رشته است. بسیاری از ورزشکاران ایران و دنیا با چوبی بازی می کنند که به نام این ورزشکار آلمانی شناخته می شود. اینکه ورزشکاران ایرانی می توانند بدون ترس با سرشناسان این رشته بازی کنند نویدبخش روزهای خوشی برای این رشته جذاب ورزشی در سال های آینده است.
بی انصافی است که کسب سهمیه و ناکامی را تنها محدود به فرد بدانیم. آیا درخشش امین احمدیان و نوید شمسکه در سال های اخیر بدست آمده نیز فردی بوده است و این دو خود به خود رشد پیدا کرده اند؟ موفقیت در تنیس روی میز برای کشورهایی مانند ایران با حضور کشورهای آسیای شرقی خصوصا کشور چین بسیار سخت است. اکنون یک فرصت باقیمانده و آن هم مسابقات چین است که ورزشکاران باید به مدت دو هفته قرنطینه شوند. با این شرایط بعید است فدراسیون بازیکنان را اعزام کند، چراکه شانس کمی برای نمایندگان ایران وجود دارد.
مسلما تنیس روی میز کشورمان ضعف هایی داشته و دارد، البته باید پس از بازی های آسیایی جاکارتا تمهیدات لازم برای نمایندگان کشورمان برای مسابقات انتخابی المپیک اندیشیده می شد و این مسئله ای است که کارشناسان و مدیران فدراسیون می توانند بهترین پاسخگو برای آن باشند.
به قلم: حسین محمدی