هر ساعت از شبانه روز در بوستان های سراسر کشور تعداد زیادی از علاقه مندان بدمینتون مشاهده می شوند که در حال این بازی جذاب هستند اما از سیل عظیم علاقه مندان و فعالان حوزه همگانی، ورزش قهرمانی ایران در این رشته به چند تک ستاره خلاصه شده است.
بدون تردید شاخص ترین ورزشکار تاریخ بدمینتون ایران کاوه مهرابی بود که سهمیه المپیک 2008 را کسب کرد. پس از آن رویای راهیابی ورزشکاران ایران به المپیک بی فروغ ماند و حتی در آخرین دوره فدراسیون از دریافت وایلد کارت هم ناکام بود تا بدمینتون ایران پس از مهرابی هرگز نتواند به المپیک نزدیک شود.
ثریا آقایی تنها چهره مطرح این روزهای بدمینتون نیز پس از غلبه بر مصدومیت همچنان مثل یک دهه گذشته تنها قهرمانی است که بارقه هایی از امید را برای درخشش در این رشته روشن نگاه داشته است. اگرچه امیر جباری و ثمین عابد خجسته هم مدت هاست برای رسیدن به سطح اول این رشته تلاش می کنند اما عدم حمایت های کافی، اردوهای منظم و حضور در تونمنت های معتبر عملا اجازه نداده تا به سطح ایده آل برسند و بتوانند برای المپیک دورخیز کنند.
از سوی دیگر برنامه های فدراسیون برای برگزاری رویدادهای داخلی و بین المللی نیز با جدیت دنبال نمی شود. برخلاف تبلیغات بسیار زیاد مسابقات بین المللی جوانان تنها یک دوره در سمنان و در سال 2017 برگزار شد و در سال های بعد جایی در تقویم فدراسیون جهانی نداشت.
کیفیت برگزاری جام فجر هم هر سال آنقدر پایین آمد که در نهایت فدراسیون جهانی تصمیم گرفت امتیاز المپیک را از این مسابقات بردارد تا آخرین میزبانی ایران کم فروغ تر از همیشه دنبال شود.
در کنار این موارد برگزاری لیگ داخلی بدون سر و صدا با پایین ترین سطح دستمزدها و محدودیت اعزام های تیمی که حتی شمارشان به تعداد انگشتان یکدست هم نمی رسد، نشان می دهد که گویا مسئولان فدراسیون بدمینتون به جای توسعه روز افزون این رشته ترجیح می دهند چراغ خاموش تنها به انجام تکالیف مرتبط با حضور در رویدادهای بین المللی بپردازند.
✍🏻#الهام_محمدی_ مجد