به گزارش منهای فوتبال، دوران قرنطینه در بیشتر کشورهای درگیر با ویروس کرونا تجربه ای متفاوت از هم زیستی انسان با برساخت های عصرمدرن را پدیدار کرد. شاید یکی از جنبه های مشترک مردمان پنج قاره در قفس قرنطینه آپارتمان های کبریتی، انجام فعالیت های ورزشی در خانه بود.
گوشی های موبایل در عرض چند هفته میلیون ها تصویر ورزشی از مردم نقاط مختلف دنیا را قاب کردند. بسیاری از آنان سعی داشتند فعالیت های ورزشی خود را به اشتراک بگذارند و بارقه های امید به پویایی را شعله ور سازند.
در این میان سهم ورزشکاران حرفه ای به خصوص المپیکی ها هم کمرنگ نبود و بسیاری از آنان با شرکت در چالش های مختلف ورزشی ثابت کردند، ورزش این دومین پدیده فراگیر جامعه با روح نشاط آفرینش در هر شرایطی به داد آدم ها می رسد.
اما شاید پررنگ ترین متن حاشیه نگاری های عصر قرنطینه، فزونی تمایل مردم به انجام برخی رشته های خاص بود. انگار پیامدهای شیوع کرونا چاشنی جدیدی شد تا ذائقه انسان عصر دیجیتال را بهتر معرفی کند. آنچه امروز به وضوح در تالار بورس پیامدهای کرونا دیده می شود، رشد شاخص ورزش های رقابتی مثل تنیس، دارت و شطرنج در مقایسه با رشته های مبارزه ای و رزمی و بدون فاصله گذاری است.
حالا که فیلسوفان و روشنفکران از تغییر سبک زندگی در دوران پساکرونا سخن می گویند، به نظر می رسد باید میزان بهره وری رشته های ورزشی مختلف نیز در ترازوی جدیدی سنجیده شود، چرا که در دوران پساکرونا مخاطب محور بودن مقدم بر مدال محور بودن تعریف می شود و از این پس رشته هایی که فاصله گذاری اجتماعی در آن ها اساس کار است، احتمالا به دلیل هماهنگی بیشتر با استانداردهای جدید اجتماعی و بهداشتی با اقبال گسترده تری رو به رو خواهند شد.
کلیپ های منتشر شده از ورزش کردن ایرانی ها هم در دوران قرنطینه نشان می دهد، در دهکده جهانی ما نیز از تاثیر تغییرات پیش رو مستثنی نیستیم و چه بسا با امکان سنجی درست بتوانیم فرصت های جدیدی بازتعریف کنیم. پس حالا وقت آن است که مدیران و تصمیم گیرندگان ورزش کشور به این حوزه تکانی داده و نگاه خود را به رشته هایی که احتمالا در دوره های آینده المپیک پررنگ تر شده یا برای نخستین بار در این رویداد بین المللی حاضر می شوند، پرمهرتر کنند.
الهام محمدی مجد