قریب به یک ماه است که کاروان اعزامی به المپیک زمستانی از لوزان بازگشته و یکی از بدترین نتایج کاروان های ایرانی در تورنمنت های خارجی را کسب کرده است اما هیچکس نه یادی از آن می کند و نه مسئولیت آن را می پذیرد. حتی در سایت خود فدراسیون اسکی مطلبی در باب چرایی و چگونگی این اتفاق نیست.
فدراسیون اسکی در کشور ما با اسامی ساوه شمشکی، کلهر و کیابندرسری گره خورده است. در تمام مسابقات و اعزام های این رشته ورزشی هم، این اسامی وجود دارند و تنها نام کوچک آنهاست که در ادوار مختلف عوض می شود. سایر نفراتی هم که نامشان شنیده می شود یا قرابتی با این افراد دارند و یا حضورشان در رده قهرمانی مقطعی و زودگذر است. آن چیز که آزار دهنده است عدم کسب نتایج قابل قبول است. مسلما همه چیز کسب مدال نیست و حضور در میادین جهانی هم بسیار مهم است اما هنگامی که به کاروان اعزامی اخیر نگاه می کنیم نمی دانیم که چگونه باید با آن کنار بیاییم.
به نتایج نگاه کنید:
آلپاین-سوپرجی: رتبه 57 رهام صبا، آرتمیس حسینی به دلیل مصدومیت شرکت نکرد.
کوهستان: جایگاه20 کلهر، 21 ساوه شمشکی
آلپاین- کمبینه: رهام صبا به خط پایان نرسید.
آلپاین مارپیچ: آرتمیس حسینی- به خط پایان نرسید.
کوهستان اسپرینت: علی کلهر به نیمه نهایی نرسید، رکسانا ساوه شمشکی- از رده بندی اولیه بالاتر نرفت.
آلپاین-مارپیچ بزرگ: رتبه 48 رهام صبا
10 و 5 کیلومتر کلاسیک: جایگاه 77 امیرحسین بندعلی، 77 فرنوش شمشکی
صحرانوردی- اسپرینت: فرنوش شمشکی و امیر حسین بندعلی از مرحله مقدماتی صعود نکردند.
بسیار مشتاقیم تا گزارش رئیس فدراسیون و کادر فنی از این مسابقات را مشاهده کنیم. آیا ما کمیته ای برای ارزیابی و بررسی برای اعزام به این رویداد را نداشتیم؟ چه نکته ای سبب شد تا شورای برون مرزی حاضر شود برگه اعزام به مسابقات اسکی جوانان را امضا کند؟
رتبه 77 جایگاهی است که ما برای آن ورزشکار اعزام کنیم؟ اگر در خانه خود می ماندیم بهتر نبود؟ در بعضی رشته ها ورزشکاران ما خط پایان را هم ندیدند برای این چه جوابی دارند؟ باز خدا بیامرزد پدر میزبان مسابقات را که با هزینه خود آرتمیس حسینی و رهام صبا را یک هفته زودتر دعوت کرد و گرنه به جز نرسیدن به خط پایان ممکن بود خدایی ناکرده مفقودی در مسابقات را هم به کارنامه این کاروان اضافه کنیم. در روزهایی که بسیاری از تیم های پایه در فدراسیون هایی مانند تکواندو و ... جواز حضور در میادین خارجی را پیدا نمی کنند، اعزام چنین تیم هایی جای سوال دارد. تنها جوابی که برای این اعزام می توانیم متصور باشیم برف بازی است و لا غیر.
متاسفانه در کشور ما همین گونه است که اگر مدالی کسب شود همه گوی سبقت را می ربایند تا تقدیر کنند و خودی نشان دهند اما اگر شکستی رخ دهد همه چیز را به ورطه فراموشی می سپاریم. برای مثال در ارتباط با تیم فوتبال امید که با هشتگ #مابهاینتیمامید_داریم راهی مسابقات شد و همان طور که انتظار می رفت ناکام ماند، و اکنون دچار فراموشی شدیم تا بازی های آسیایی و المپیک بعدی.
واضح است که اسکی ما هم مانند بسیاری دیگر از فدراسیون ها با عدم نظارت مواجه است. در کمیته های فنی وعده مدال می دهند و در عمل تنها در بهمن و لای برف گیر نمی کنند.
نتیجه کاروان اعزامی به المپیک زمستانی 2020 جوانان در لوزان نشان می دهد که کماکان فاصله بسیاری تا رویکرد حرفه ای به مسئله ورزش داریم. ما هم مانند مسئولین فدراسیون حرفی در این رابطه برای گفتن نداریم و تنها امیدواریم که لوزان آیینه عبرتی باشد برای توکیو2020. به راحتی فریب وعده های مدال در المپیک را نخوریم. واقعیت و توان خود را ببینیم بعد تصمیم بگیریم. طبیعی است که هر مدیری قبل از مسابقه قول مدال های رنگارنگ را بدهد اما شنونده باید عاقل باشد. المپیک توکیو از آنچه که در تقویم می بینیم به ما نزدیکتر است و فرصتی باقی نمانده، امید است که این روزها را بدرستی مدیریت کنیم.
حسین محمدی