در این دیدار فریبا محمدیان معاون بانوان وزارت ورزش و جوانان (بر اساس خبر این وزارتخانه) صرفا گزارشی از شرایط مدال‌آوری دختران کشورمان ارائه کرد. وزیر ورزش و جوانان نیز در ادامه از عدم به‌کارگیری مربیان آقا برای دختران، اجرای برنامه توسعه هفتم، جذب مربیان خانم طراز اول جهانی، موفقیت در مسابقات کشورهای اسلامی و ناگویا سخن گفت.
طبیعتاً مسئله مدال‌آوری دخترانمان و نکات جناب دنیامالی حائز اهمیت است، اما ورزش تنها مدال‌آوری نیست. ای‌کاش به کاهش بودجه زنان در این دوره وزارت ورزش نیز اشاره می‌شد. بانوان از شرایط مالی، پخش زنده، بودجه، اردوهای تدارکاتی، مسائل مالی، اجتماعی و... نیز رنج می‌برند و خودشان بهتر می‌توانستند به این موضوعات اشاره کنند.
وزیر و معاون بانوان در این دیدار بیشتر به مسائل روبنای ورزش بانوان اشاره کردند. شاید بهتر بود تعدادی از نواب رئیس فدراسیون‌های ورزشی، ورزشکاران قهرمان، داوران و مربیان شاخص نیز حضور پیدا کرده تا از دغدغه‌های اصلی حوزه بانوان سخن می‌گفتند. حتی حضور برخی روسای فدراسیون‌ها نیز می‌توانست بر کارآمدی و غنای این جلسه بی افزاید.
اما معاون محترم رئیس‌جمهور زهرا بهروز آذر دغدغه دولت چهاردهم را توسعه ورزش همگانی دانسته و به افزایش سرانه ورزشی برای زنان باردار، خانه‌دار و بازنشته اشاره کرد. ایشان به حضور بانوان در استادیوم‌ها و ایجاد زون‌های خانوادگی را نیز لازم دانست و از وزارت ورزش خواست تا ظرفیت مدال‌آوری دختران به بخش مدیریتی منتقل شود و قهرمانان در مدیریت به کار گرفته شوند.
به نظر می‌رسد معاون زنان و خانواده رئیس‌جمهور به‌خوبی با وظایف این نهاد حاکمیتی در ورزش آگاه بوده و به مسائل همگانی و اجتماعی و فرهنگی اشاره کرد. موضوعی که به نظر حلقه مفقودشده وزارت ورزش در این دوره است. وزارت ورزش که نباید دغدغه رویدادها را داشته باشد. تنها باید به زیرساخت‌ها و مسائل کلان ورزش بپردازد و مسائل تخصصی را به فدراسیون‌ها و در رأس ورزش کشور به کمیته ملی المپیک واگذار کند و خود به بخش دولتی - عمومی بپردازد.
پیشنهاد می‌کنیم که زهرا بهروز آذر یک‌بار دیگر در وزارت ورزش حضور پیدا کند و این بار با جامعه ورزش ازجمله نواب رئیس فدراسیون‌ها، ورزشکاران، مربیان و حتی داوران دیدار داشته، که در این صورت به‌یقین با پیچیدگی‌ها و مصائب ورزش بانوان بهتر آشنا خواهد شد و می‌تواند گزارش بهتری به ریاست‌جمهور و هیئت دولت ارائه کند و تصمیمات بهتری نیز بر این اساس اتخاذ گردد.
به قلم هستی جعفری