این را گفتیم، تا به حکایت ناب این روزهای یکی از روسای پیشین هیات های بدمینتون خیز کشور برسیم. رئیس هیاتی که متاسفانه علیرغم ادعای ۴۰ ساله اش در این رشته تا زمانی که بود، حاصل عملکردش برای بدمینتون چیزی به جز دردسر و حاشیه نبود، و امروز هم، آنچه از او برای بدمینتون بر جای مانده، چیزی به جز تنش و چالش نبوده و نیست! مشکلاتی که باعث شده است تا دلسوزان این رشته جذاب و مهیج با کار و تلاش مضاعف خود، جور او و افرادی نظیر او را در این رشته بکشند. و اجازه ندهند که این مشکل درون خانوادگی بیش از پیش زخم هایش نمایان شود! در این میان نکته قابل توجه و مثبت ماجرا این است که تصمیم گیران و تصمیم سازان فدراسیون بدمینتون، آبروداری کرده و جهت احترام به او که به لحاظ کسوتی هم متاسفانه، جایگاه خود را نمی‌شناسد و به جای متن رشته ای که زمانی مسئولیت آن را بر عهده داشته وارد حواشی آن شده، مدارا کرده و این خودزنی‌ها را تحمل می‌کند. خودزنی هایی که قبل از هر چیز تبعات منفی آن گریبان خود فرد را گرفته و می گیرد.
زنجان، استانی که با دارا بودن پتانسیل های ارزشمند به لحاظ بازیکن، مربی، مدیر و … که می‌توانست، قطب بدمینتون ایران باشد، متاسفانه به واسطه برخی کج اندیشی‌های آن زمانها، حالا نه تنها جایگاه خود را در بدنه این رشته در کشور از دست داده است، بلکه دارد، جامعه بدمینتون را نیز مجاب می‌سازد، که دیگر مدارا کردن با افرادی که تیشه برداشته و دارند بر ریشه آن می‌زنند، جایز نیست و باید هرچه زودتر برای حفظ منافع بدمینتون هم که شده، فکری برای دلسوزان این رشته در آن استان کرد و اجازه نداد که دیگر بدمینتون بیشتر از اینها آسیب ببیند.
منبع: پایگاه خبری وقت اضافه