با صحبت های چندی پیش دنیا مالی در یک برنامه تلویزیونی امیدوار شده بودیم گام هایی در راستای اعمال حکمرانی برداشته شود اما اتفاقات پیاپی، رشته های فکری مان را پنبه کرد. ماجرای انتخابات فدراسیون فوتبال تنها یک نمونه از چالش های حکمرانی در ورزش بود که نشان داد " به عمل کار بر آید به سخنرانی نیست" انتخابات فدراسیون یاد شده بدون توجه به خواست و نظر وزیر ورزش برگزار و مطابق پیش بینی ها، کسی که چهار سال ردای ریاست برتن داشت بار دیگر سکاندار کرسی قدرت شد. تعلیق ادامه حضور سرپرست منصوب وزارتخانه در فدراسیون بدنسازی از سوی نهاد خارجی که ظاهرا خود را متولی جهانی این رشته قلمداد کرده یکی دیگر از چالش های حکمرانی ورزش بود که مستقیما اقتدار وزارت ورزش را مورد هدف قرار داد. به این موارد می توان تداوم کشمکش و جنجال در فدراسیون دو ومیدانی، بلاتکلیفی فدراسیون های سوارکاری، اتومبیلرانی و کاراته، ضعف مدیریت و عملکرد دست اندرکاران برخی رشته ها از جمله تیر اندازی، شمشیر بازی، ورزش های پایه اشاره کرد. در سوی دیگر، پیامدهای اساسنامه مستقل برخی فدراسیون ها را داریم که طی آن روسا همچنان ساز خود را می زنند بی آنکه به خواست و نظر مسئولین ورزش توجه داشته باشند. برخی از موارد یادشده دقیقا پس از صحبت های نقادانه وزیر ورزش اتفاق افتاده تا حامل این پیام باشد که خیلی ها هنوز اولتیماتوم دنیا مالی را جدی نگرفته اند. به خاطر داشته باشیم ورزش ایران کمتر از دو سال دیگر باید در بازی های آسیایی ناگویا ژاپن حضور داشته باشد. وزیر ورزش حساب ویژه ای برای این مسابقات و ارتقا جایگاه ایران در میدان یاد شده باز کرده است این در حالی است که فضای موجود و اوضاع نا به سامان ورزش و فدراسیون ها چنین تصویری را به ذهن متبادر نمی کند. وقتی دستگاه ورزش توان اعمال حکمرانی و ایجاد وفاق و همدلی نزد جامعه ورزش را نداشته باشد دستیابی به موفقیت در مسیر بازی های آسیایی و المپیک ۲۰۲۸ آمریکا دشوار خواهد بود. دنیا مالی هنوز نتوانسته وحدت رویه و اشتراک مساعی کافی بین فدراسیون ها ایجاد کند بر همین اساس سعی کرده چونان وزرای پیش از خود جای تمایز بین تلاشگران واقعی و ایستادگی در مقابل زیاده خواهان و حاشیه پردازان راه سوم را که همانا مماشات باشد پیشه بگیرد. چه بسا همین رویکرد باعث شده تا برخی فدراسیون های پر سابقه در ایجاد حاشیه نفسی تازه کرده و استحکامات خود را تحکیم بخشند. در این میان خصوصا فدراسیون هایی که پشتگرم به اساسنامه مستقل و خود را تحت حمایت فدراسیون های جهانی قرار داده اند بیش از پیش بر طبل خودمختاری می کوبند. تحت این شرایط و در سایه بی عملی مسئولین وزارت ورزش چه بسا دامنه خود محوری برخی فدراسیون ها فزونی گرفته و آنها با توجه به ضعف وزارت ورزش گام های بیشتری در راستای خود مختاری بردارند. دست اندرکاران وزارت ورزش علی رغم میل باطنی حتی توان برخورد با فامیل بازی در فدراسیون ها را ندارند و گفته می شود در یک مورد حتی رییس فدراسیون مربوطه از اینکه وزارت ورزش حکم منسوب او را امضا نمی کند با فدراسیون جهانی مکاتبه کرده است!جای دیگر، فردی که ظاهرا از مسیولیت در فدراسیون مربوطه کنار گذاشته شده و تلویحا به وی گفته شده بنا به دلایلی نباید در فدراسیون باشد با مسئولیت جدید و قدرت کامل همچنان مشغول به کار است و اقایان مسئولین، خود را به ندیدن زده اند چون بیم آن را دارند همان فرد یا رییسش موضوع را به فدراسیون جهانی گزارش کند!
مهندسی انتخابات هیات های استانی بیداد می کند و برخی فدراسیون ها برابر چشم مدیران کل و بعضا هماهنگ با آنها چنان مهندسی چند لایه انجام می دهند که غیر از فرد مورد نظر افراد دیگری نامزد ریاست هیات نمی شوند. مسیله ای که چندی پیش وزیر ورزش این رویه انتخابات را زیر سئوال برده بود اما همچنان اعمال می شود. مرور موارد یاد شده و مسائل مختلف دیگر که از ذکر آنها خودداری می شود حکایت از حال ناساز ورزش دارد. اگر مسئولین ورزش خصوصا شخص دنیا مالی نتواند برای رفع کاستی های ورزش تدبیر و اقتدار مناسب اعمال کند شاهد تشتت و از هم گسیختگی بیشتر خواهیم بود.
محمدرضا کاظمی