نگاهی به دامنه فعالیت رشته های مختلف ورزشی، انگیزه ورزشکاران و عملکرد دست اندرکاران فدراسیون ها تصویری از رخوت و سستی را پیش چشم می آورد. به نظر می رسد مدیران، برنامه ریزان و بخش های فنی مجموعه های یاد شده اعم از فدراسیون هایی که در المپیک حضور داشتند و فدراسیون هایی که توفیق سفر به پاریس را پیدا نکردند همچنان خود را مستحق استراحت می دانند. البته این خواب خرگوشی مسبوق به سابقه است و معمولا تا سال قبل از المپیک و هنگامه کسب سهمیه ها ادامه پیدا می کند. در صورتی که قاموس ورزش قهرمانی حکم می کند فردای روز خاموشی مشعل المپیک، آغازی باشد برای روشن شدن موتور برنامه ریزی، هدفگذاری و آینده نگری برای المپیک بعدی. این ضرورت برای ورزش ما که تنها دو رشته آن توفیق کسب مدال در پاریس را داشته بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. وضعیت کنونی بر مسئولین ورزش نهیب می زند به خود آیند و در باد مدال های دو رشته مدال آور پاریس نخوابند. شانس آوردیم در المپیک ۲۰۲۴ روس ها حضور نداشتند و این غیبت فرصت مغتنمی بود تا قهرمانان کشتی ما در غیاب آنها چندین مدال رنگارنگ به دست آورند وگرنه دستیابی به جایگاه ۲۱ جدول رده بندی قابل تضمین نبود. این وضعیت در مورد تکواندو کاران خصوصا تاریخ سازی دختران نیز مصداق دارد با این وجود چه کسی می تواند یکبار دیگر تاریخ سازی آنها را در المپیک بعدی تضمین کند؟
اگر می خواهیم تعداد رشته های مدال آور کشورمان در المپیک آینده بیشتر شود ابتدا باید دلایل ناکامی فدراسیون هایی که وعده مدال دادند اما دست خالی بازگشتند مورد بررسی قرار گیرد. امری که فعلا در انجام و پی گیری آن اهمال شده و معلوم نیست در آینده نیز فرصتی برای این مهم فراهم شود.کسی چه می داند، شاید این اهمال کاری و چشم پوشی به واسطه آرای فدراسیون هایی است که باید در آینده نه چندان دور تکلیف انتخابات کمیته ملی المپیک را روشن کند. شاید هم مصلحت دیگر در میان باشد
وقتی حکمرانی ورزش به دست خودی ها مورد مناقشه قرار می گیرد و موضوعات ساده ای چون انتخابات با، یا بدون سرپرست محل کشمکش می شود طبیعی است فدراسیون های کم کار در حاشیه امنیت قرار گیرند. فدراسیون هایی که ضعف عملکرد مدیران و حاشیه های ریز و درشت آنها بر همگان روشن است اما مسئولین ورزش خود را در قبال آن به ندیدن و نشنیدن می زنند تا مبادا از سوی اهرم های فشار کم کارها، مورد هجوم واقع شوند.
به خاطر داشته باشیم دوسال دیگر بازی های آسیایی ناگویای ژاپن را در پیش خواهیم داشت و بعد از آن باید در اندیشه المپیک ۲۰۲۸ لس آنجلس باشیم. شایسته است کارشناسان نظر دهند آیا با این روزمرگی فدراسیون ها و این میزان تلاش، می توان انتظار موفقیت داشت یا طرح دیگری لازم است؟
اخیرا پاره ای اظهارات مسئولین وزارت ورزش مبنی بر نظارت بر عملکرد فدراسیون ها و بررسی اساسنامه های اختصاصی با واکنش هایی مواجه شده است. این واکنش ها در راستای نگرشی انجام می شود که خواسته یا نخواسته، خودمختاری فدراسیون ها، شائبه عدم پاسخگویی و به حال خود رها شدن آنها را تقویت می کند. عده ای دوست دارند علی رغم بهره مندی از مواهب ریاست فدراسیون و دریافت بودجه،همچنان به کسی پاسخگو نباشند. تحت چنین شرایطی طبیعی است وقتی صحبت از ارتقا جایگاه ایران در جدول رده بندی بازی های آسیایی می شود صدای عده ای به نشانه اعتراض یا توجیه بلند شود که کسب مدال های بیشتر طی حدود دوسال تا المپیک آسیایی ممکن نیست. کسی نمی گوید فاصله المپیک تا المپیک بعدی چهارسال است و طی دو سال گذشته باید مسئولین ورزش چنان بر عملکرد پلکانی فدراسیون ها نظارت می کردند که امروز نیمی از راه پیموده شده بود و دیگر صحبت از فاصله کوتاه دو ساله تا المپیک آسیایی ۲۰۲۶ مطرح نمی شد.
به قلم محمدرضا کاظمی