اجبار که نیست. او نمی خواهد تغییر کند. سعید معروف دوست ندارد به کسی احترام بگذارد. سال گذشته بعد از مسابقه با کره جنوبی حتی به خود زحمت نداد که کنفرانس خبری مربی کره تمام شود و از صندلی خود برخاست و جلسه را ترک کرد؛ بدون آن که توجهی به مربی کره کند که می خواست با او دست بدهد.
امسال هم معروف در کنفرانس پیش از مسابقه با استرالیا شرکت نکرد و بعد از برد تیم ملی مقابل استرالیا اعلام کرد که خبر نداشته که کنفرانس برگزار می شود! به همین سادگی.. انگار مسابقات محلات است و قوانین FIVB در ایران برگزار نمی شود.
معروف همیشه همین بوده است. هر وقت دلش بخواهد لیگ را به جنجال می کشد، هرگاه بخواهد در افتتاحیه المپیک شرکت نمی کند، هر گاه بخواهد در کنفرانس خبری بعد از فینال بازیهای آسیایی نیز حضور پیدا نمی کند.
آیا می توان از او انتقاد کرد؟ قطعا خیر. زیرا قدر امامزاده را باید متولی آن بداند و بزرگ ترین حامیان چنین اشخاصی، کسانی هستند که اکنون در اردبیل حضور دارند. برخی آنچنان شیفته سوپراستارها هستند که شهامت انتقاد کردن ندارند، برخی دیگر دهانشان با یک برد بسته می شود و فکر می کنند که تیم ملی آن قدر شکننده است که با یک انتقاد ارکان آن به لرزه درمی آید. گروهی دیگر نیز حاضرند هرچیزی را که مورد تایید فدراسیون است بنویسند تا مبادا بعدها شانس حضور در چنین تفریحاتی را از دست بدهند.
نتیجه این نوع دیدگاهها، رشد ورزشکارانی است از جنس معروف که در همه رشته ها دیده می شوند. ورزشکارانی که نمی توان از آنها انتفاد کرد و هرکار دوست داشته باشند می کنند.
ببینیم درصورت صعود تیم ملی به المپیک، معروف صلاح می بیند در افتتاحیه شرکت کند یا باز هم چنین افتخاری نمی دهد؟