هنگامی‌که به سایت فدراسیون تیر و کمان مراجعه می‌کنید بخشی تحت عنوان «گالری افتخارات» وجود دارد تا لحظات به‌یادماندنی مسابقات و تمرینات تیم‌های ملی و باشگاهی را ثبت کند اما این بخش خالی است؛ چرا که این فدراسیون افتخاری را در طی این سال‌ها تجربه نکرده است که بخواهد آن را ثبت کند.
در طی دورانی که شعبانی بهار به‌عنوان رئیس این فدراسیون انتخاب‌شده است شاید اشک‌های این رئیس گریان در هانگژو را پر بازدیدترین خبر از این رشته قدیمی باید معرفی کنیم. جایی که تیم میکس ریکرو به‌عنوان چهارمی بازیهای آسیایی هانگژو دست پیدا کرد و شاید بهترین فرصت بود که افتخاری برای این فدراسیون المپیکی رقم بخورد.
نمی‌دانمان اشک‌ها واقعی بود یا تصنعی اما هرچه که بود بیانگر ضعف مدیریتی بود. رئیس فدراسیونی که نمی‌تواند احساسات خود را کنترل کند، چگونه می‌خواهد به ورزشکار، مربی، تیم و یا به این رشته کمکی کند؟ متأسفانه رشته قدیمی و باستانی تیر و کمان موفقیتی را نداشته اگر هم بعضاً مقامی کسب شده در رقابت‌های غیر مهم و در رشته غیر المپیکی کامپوند بوده است.
چهارم خردادماه 1401 شعبانی بهار برای چهار سال دیگر در رأس این فدراسیون گمارده شده است و در این قریب به هفت سال هیچ اتفاقی در این رشته رخ نداده است و حتی نزدیک به‌افتخار نیز نشده است. نمی‌دانیم این رئیس فدراسیون چند دوره دیگر باید بماند و به او زمان بدهیم تا موفقیتی را کسب کند.
در کاپ جهانی تیروکمان در آنتالیا ترکیه و پیش از المپیک پاریس دیدیم که در حضور سرمربی (سونگ چیل هونگ)، مربی (مهسا بدخشان) ، سرپرست و رییس فدراسیون غلامرضا شعبانی‌بهار دو کماندار ایرانی محمد حسین گلشنی و رضا شبانی با جای گیری اشتباه در تیر اندازی باعث عدم صعود به مرحله حذفی شدند و به آسانی از چنین اشتباه بزرگی عبور کردند.
اختلافات فدراسیون با رشته پارا تیر و کمان به‌ویژه ورزشکار پرافتخار این رشته زهرا نعمتی نشان می‌دهد که فدراسیون تیرو کمان نمی‌خواهد و نمی‌تواند با چهره‌های بزرگ کار کند و تنها با کسانی کار می‌کند که در قد و قواره خودشان باشد.
حتی صبح روز سه‌شنبه 3 مهرماه 1403 شروین اسبقیان معاون قهرمانی وزارت ورزش و جوانان در بازدید از اردوی جوانان و نوجوانان این فدراسیون نیز اشاره به اهمیت این رشته و یا مدال‌آوری و افتخار نداشت و گویی امیدی به مدال آوری در آن نمی بیند زیرا برای وزارت نیز این فدراسیون درجه چندم محسوب می‌شود و تنها به بیان مسائل فرهنگی پرداخت.
شاید زمان آن رسیده است تا وزارت ورزش و جوانان تدبیری برای این فدراسیون المپیکی اما بدون افتخار بی اندیشد.
به قلم حسین محمدی