به این ترتیب کاروان چهل نفره ورزشکاران و مجموع ۹۶ همراه اعم از کادر های فنی، اهالی رسانه، کادر پزشکی و غیره، سی و سومین دوره المپیک را پشت سرگذاشتند. مسئولین ورزش شانس آوردند که کشتی و تکواندو به دادشان رسید تا پس از ناکامی های متعدد ورزشکاران دیگر رشته ها سینه صاف کنند و جلو دوربین ها به اظهار فضل بپردازند. بگذریم از اینکه موفقیت همین دو رشته نیز هیچ ارتباطی به آنها ندارد. رشته های مذکور خصوصا کشتی، سال های طولانیست که مدال می گیرد و امسال نیز با توجه به غیبت روس ها در میدان المپیک و ضعف مفرط کشتی گیران آمریکا،ترکیه، جمهوری آذربایجان و فقدان تک ستارگان اروپایی فرصت مغتنمی فراهم شده بود تا حداقل حماسه المپیک ۲۰۱۲ لندن تکرار شود اما چنین نشد. تکواندو فراتر از انتظار ظاهر شد تا ضعف مفرط مسئولین امروز و دیروز ورزش به واسطه ناکامی دیگر رشته ها و اینکه طی سال های متمادی نه خودشان و نه روسای فدراسیون های بی مدال المپیک پاریس گامی به جلو ننهاده اند هویدا شود.فرص کنید کشتی و تکواندو در المپیک نبود آنگاه آقایان مسیولین چه جوابی برای مردم داشتند؟ مگر نه اینکه چند سال قبل قصد کنار گذاشتن کشتی از المپیک را داشتند آن زمان اگر تلاش روس ها و آمریکایی ها نبود و دست اندرکاران وقت فدراسیون خودمان تلاش نمی کردند چه بسا در پاریس مسابقاتی تحت این عنوان برگزار نمی شد. هر چند خطر هنوز برطرف نشده خصوصا وقتی روس ها در میدان نباشند و آمریکایی ها امکان کسب مدال پیدا نکنند خطر حذف کشتی از المپیک دوچندان خواهد شد.
کتمان نمی توان کرد که کسب مدال های کشتی خصوصا طلاهای فرنگی کاران و موفقیت تکواندو از قبل قابل پیش بینی بود. ورزشکاران این دو رشته بعلاوه وزنه برداری بارها در بازی های المپیک از سکوی قهرمانی بالا رفته اند به همین دلیل باید ناکامی وزنه برداری را هم به پای مسئولینی نوشت که نتوانستند طی چند سال گذشته مشکلات و اختلافات وزنه برداران را مرتفع کنند. دوومیدانی، شنا، تیراندازی وبقیه هم را هم سر و سامان ندادند. در این میان بازهم باید تلاش کشتی گیران را قدر دانست هرچند عملکرد برخی از آزادکاران و تمام کادر فنی آنها خالی از نقد نبود. ما در این رشته سه فینال را به رقبا واگذار کردیم که اگر آسیب دیدگی حسن یزدانی را فاکتور بگیریم ضعف کادر فنی در هدایت قهرمانان ۶۵ و ۱۲۰ کیلو گرم کاملا مشهود بود. نگاهی به اوضاع نفرات آمریکا، ترکیه، جمهوری آذربایجان، قزاقستان،مغولستان و هندوستان، گویای پسرفت آشکار کشتی در این کشورها است. در فرانسه، خبری از تک ستارگان فرنگی کار اروپایی هم نبود در سایه چنین فرصت مناسبی که غیبت روس ها آن را تکمیل کرده بود امکان کسب طلاهای بیشتر فراتر از هر زمانی برای ما مهیا بود. جایی که بحرین و ازبکستان با کمترین نفرات موفق به دریافت نشان طلای کشتی آزاد شدند ناکامی تیم پنج نفره ایران در کسب عنوان نخست قابل درک نیست.
بی تردید ژاپنی ها خیلی بهتر از ما فضای کشتی المپیک را آنالیز کرده بودند که توانستند علی رغم تعداد نفرات کمتر ۴ طلای ناب در پاریس ضرب بزنند.
با تمام این توصیفات پرونده ورزش کشورمان در المپیک پاریس با مدال های دو رشته کشتی و تکواندو بسته شد در حالی که ورزشکاران دیگر رشته ها توفیق لازم را به دست نیاوردند. عده ای ناکامان پاریس را هم طبقه بندی و به برخی از آنها نمره قبولی می دهند البته که برخی از ورزشکاران خصوصا ورزشکار غیرتمندی به نام علیپور علی رغم ناکامی تلاش درخوری داشت با این وجود همه می دانند که ملاک موفقیت در میدان بزرگی چون المپیک کسب مدال و رفتن روی سکوی قهرمانی است ضمن اینکه نتیجه امروز تضمینی برای موفقیت آینده نیست و از حالا نمی توان امید به کسب مدال همین افراد در المپیک بعدی داشت. در همین راستا چه ورزشکارانی که در عین توان و انگیزه راه قهرمانی را ادامه ندادند و چه بسیار که در مسیر راه با آسیب دیدگی و مشکلات جورواجور روبرو شدند. بنا براین شایسته است ناکامان دست از بزرگنمایی های کاذب برداشته و به جای بافتن آسمان به ریسمان و ادعاهای واهی و طلبکار بودن پاسخگوی عملکرد خود در فدراسیون های مختلف باشند. مسئولین بعدی ورزش هم به هوش باشند که در چه جایگاهی می نشینند و چه مسیر دشواری برای بهبود اوضاع در پیش دارند.
به قلم محمدرضا کاظمی