فدراسیون والیبال نخستین روزهای بدون داورزنی و آمدن رئیس جدید را تجربه می کند. ناکامی در رسیدن به المپیک و شکست های متوالی در انتخابی المپیک نیز فشار مضاعفی را به این رشته ورزشی تحمیل کرده است. این فشار به قدری بوده که رئیس جوان مجبور شد در برنامه های نمایشی حضور پیدا کند و پشت پیروزی در مقابل آمریکا پنهان شود.
در سال های گذشته والیبال ایران در مسابقات مختلف و با مربیان شناخته شده فراز و نشیب های بسیاری را تجربه کرده است. اما شکست با چهره های شناخته شده گویی برای طرفداران این رشته قابل هضم تر از شکست با مربیان داخلی است. هرچند بدترین لیگ ملت ها را با ضعیف ترین نتایج تجربه کردیم.
رفتن محمدرضا داورزنی از راس فدراسیون و آمدن میلاد تقوی که پیشتر دبیر فدراسیون بود، دوران جدیدی را پیش روی این فدراسیون قرار داده است. داورزنی نیز بر روی موج به کارگیری مربی داخلی و تکیه بر توان مربیان داخلی سوار شد و با به کارگیری بهروز عطایی موجبات نرسیدن به المپیک را رقم زد. در حد فاصل رفتن داورزنی و آمدن تقوی نیز پائز به عنوان سرمربی برگزیده شد. مربی ای ناشناخته که کارنامه و خاطره خوبی نیز از خود بر جای نگذاشت. همان طور که با مربیگری عطایی در فینال قهرمانی اسیا در تهران نتیجه را به ژاپن واگذار کردیم، طی این مدت هیچگاه در مقابل تیم نخست ژاپن، حریف آسیایی خود پیروز نشده ایم.
اما رفتن پائز که شاید خیلی زودتر می بایست اتفاق می افتاد موجب شد تا تیم ایران در مقابل آمریکا بی انگیزه و هلند پیروز شود تا ناکامی تیم ایران در لیگ ملت ها تکمیل نشود. به نظر می رسد خود تقوی نیز برای اینکه بخواهد جا پای داورزنی بگذارد، تصمیم ندارد مجددا با اکبری یا دیگر مربیان داخلی در تیم ملی ادامه دهد و عزم آوردن مربی سرشناس را دارد اما منتظر پایان #المپیک_پاریس_۲۰۲۴ است و امروز خبر انتخاب سرمربی تیم ملی بانوان را مطرح کرد.
اما برخی از کارشناسان بر این عقیده هستند که والیبال ایران دوران افول خود را تجربه می کند و پس از آن نسل طلایی و موفق، سال های بسیاری زمان می برد تا تیم ملی والیبال به روزهای خوش خود بازگردد. باید ببینیم در روزهای آتی تصمیمات مسئولان فدرایسون والیبال چه خواهد بود و تیم ملی والیبال کشورمان که در المپیک پاریس حضور ندارد به چه سرنوشتی دچار می گردد.
به قلم: حسین محمدی