به گزارش سایت منهای فوتبال؛ در هفته های اخیر عملکرد تیم ملی دوومیدانی ایران در رقابت های قهرمانی بصره مورد توجه رسانه ها قرار گرفته و فدراسیون نیز مانور زیادی روی قهرمانی تیم داده است. از سویی وزیر ورزش نیز با پیامی به تمجید از عملکرد تیم ملی پرداخت و کسب 40 مدال در این مسابقات را نویدبخش روزهای درخشان تر برای این رشته دانست.
کسب 21 طلا، 16 نقره و 3 برنز از سوی ملی پوشان ایران قابل تقدیر است اما به نظر می رسد این مدال ها گول زننده و به نوعی چشم بستن روی وضعیت نابسامان این روزهای رشته مادر است.
دوومیدانی ایران در سال های اخیر هیچ توفیق قابل توجهی نداشته و عملکرد تک ستاره ها؛ البته اگر بتوان نامشان را ستاره گذاشته صرفا به یک سری تورنمنت ها و مسابقات غیرقابل اهمیت محدود شده و در تورنمنت های معتبر افتخاری به دست نیامده است.
دوومیدانی ایران که امروز فدراسیون (بدون رئیس)، قهرمانی اش در غرب آسیا را به رخ می کشد برخلاف دوره های پیشین المپیک هیچ ملی پوشی را ندارد که به کسب سهمیه المپیک از طریق ورودی تعیین شده نزدیک باشد و همه امیدها به گرفتن سهمیه از طریق رنکینگ است!
به نفرات تیم ملی و ملی پوشان نقدی نیست چرا که بسیاری از آن ها با هزینه شخصی و تحمل سختی های فراوان به مسابقات می روند و تمرین می کنند. انتقاد اصلی به فدراسیون و متولیان اصلی این رشته است که چگونه به این ورزش پرمدال بی اهمیت بودند.
درست است که در تاریخ ورزش ایران فقط یک مدال برای این رشته در المپیک و رقابت های جهانی توسط احسان حدادی کسب شده اما در حال حاضر هیچ پشتوانه سازی و برنامه ریزی قابل توجهی صورت نگرفته و انتخابات فدراسیونش هم به تعویق افتاده است.
برکسی پوشیده نیست که رشته ای به مانند دوومیدانی دیربازده است و نمی شود یک ورزشکار را در 20 سالگی برای مدال آوری در المپیک 8 سال بعد آماده کرد بلکه باید استعدادیابی از سنین پایین صورت گیرد و در تمام سال ها نفرات تحت آموزش قرار گیرند.
بنابراین کسب 40 مدال در غرب آسیا آن هم برای رشته ای که حدود 9 ماه قبل در باز یهای آسیایی دستش به هیچ مدال و موفقیتی نرسید افتخار بزرگی نیست.