نگاهی گذرا و هر چند کوتاه به اسامی ورزشکاران برخی کشورهای حاشه خلیج فارس که از ورزشکاران روسی و آسیای میانه در ترکیب خود استفاده می کنند، ورزشکارانی که، بجای اینکه پیشوند اسم و فامیلی شأن ال داشته باشد پسوند اسمشان اف دارد گرفته تا کشورهای آسیای جنوبی همچون هند و اندونزی و سنگاپور و همین سرزمین چای خودمان، سریلانکا، که عملکرد ورزشکارانشان در رشته های رزمی نشان می دهد در حالیکه ما درگیر اتفاقات مدیریتی فدراسیون ها بوده آیم آنها سرمایه گذاری خوبی در این حوزه ها داشته و دیگر تیم های دست و پا بسته قدیم نیستند،دیگر گذشت زمانی که کره جنوبی می آمد در هشت وزن تکواندو حداقل شش طلا کسب می کرد،الان دیگر از آن خبرها نیست نهایت قهرمانی جهان 2تا3 طلا بدست می آید.
در واقع کشورهای غرب آسیا و حاشیه خلیج فارس همچون عربستان،عراق،کویت،اردن،بحرین و امارات و کشورهای آسیای جنوبی همچون هند،اندونزی،سنگاپور،چین تایپه را باید جزو قدرتهای نو ظهور در ورزش آسیا البته در بازیهای آسیایی و نه فقط تک رشته ای دانست تا اگر مثل چین و کره جنوبی و ژاپن حداقل شانسی برای اول تا سومی ندارند کمش آنیت که دوشادوش کشورهای ایران و ازبکستان و قزاقستان برای کسب عناوین چهارمی تا پنجم و ششمی آسیا مبارزه کنند اتفاق مهمی که بی توجهی به آن ممکن است حداقل در رشته های رزمی مثل جودو،تکواندو،کاراته و ووشو ممکن است ما را از پنج قدرت برتر آسیا بودن تبدیل به یک قدرت دسته دومی و حتی سومی آسیا کند که حداکثر تلاشش مانده در بین 10تیم برتر آسیا باشد درست همان اتفاقی که برای بوکس کشورمان در15 سال گذشته افتاد،بوکسی که ایران زمانی تیم برتر آسیا بود حال تبدیل به یک تیم دسته دومی و حتی سومی شده است اتفاقی که بعد از رفتم محمد درخشان طی 8 سال اخیر برای جودو کشورمان افتاد که اگر دیر بجنبیم کارمان ساخته است چه بسا ممکن است این اتفاق برای تیم های دیگر رزمی هم بیفتد.
به قلم حسین رامادان