چون سنگ ها صدای مرا گوش می کنی

غم انگیز است که فوتبال برای جامعه ای که رمقی برایش نمانده در صدر قرار گیرد اما مهم هایش بی اهمیت باشد. بعید می دانم خرابی های ورزشگاه آزادی یا نحوه ارتباط رونالدو با خانواده اش به اهمیت تصویر سه ورزشکار شطرنج کشورمان با لوای کشورهای دیگر باشد. در گذشته اگر چنین اخباری منتشر می شد دست کم چند نفر بیکار می شدند و چندین وزیر و وکیل و نماینده مورد بازخواست و مواخذه قرار می گرفتند. اما اکنون بسیار راحت از کنار چنین مسائلی عبور می کنیم و برای کمتر کسی اهمیت پیدا می کند.

جامعه ما نیز همچون مدیرانش به سنگ هایی تبدیل شده است. جماعتی که آگاهانه به سرنوشت ورزشکاران، مدال آوران و قهرمانان خود بی اعتنا است و به مسائلی می پردازد که اهمیتی ندارند و خود خارجی ها نیز بدان نمی پردازند. اساسا ورزشکاران شاخص پیش از رویارویی های بزرگ به فضای مجازی و امورات شخصی بی توجه اند و تمام فکر و ذکرشان رویداد پیشروست اما متاسفانه برای مردم ما و وزرای ما اینترنت رونالدو مهمتر است. کسی کاری ندارد تیم پرسپولیس در مقابل تیم عربستانی چه نتیجه ای می گرد و آیا آماده این رویداد می باشد یا خیر اما حاشیه های این سفر برایشان از اهمیت بیشتری برخوردار است.

شاید حق با ابتهاج باشد که می گوید:

چون سنگ ها صدای مرا گوش می کنی
سنگی و ناشنیده فراموش می کنی

رگبار نوبهاری و خواب دریچه را
از ضربه‌های وسوسه مغشوش میکنی

در فضای اجتماعی که مسئله اینترنت رونالدو در سفر دو روزه به ایران مهم باشد، سخن از مهاجرت ورزشکاران و کاروان ایران در بازی های آسیایی و ... بیهوده خواهد بود. افرادی که جامعه ما را بی میل و بی انگیزه نسبت به ورزشکارانی مانند پورکاشیان، خادم الشریعه و ... ساختند، در خصوص فوتبال و استادیوم آزادی و ... هم موفق خواهد شد اما ورزش ایران و جامعه ای که ظرفیت فرهنگی بالایی دارد حقش این خود باختگی و ضعف های درونی نیست.
🖋 حسین محمدی

🔰نگاهی متفاوت به دنیای ورزش در:
🆔 @menhaiefootball

🔰بیشتر در وبسایت منهای فوتبال:
🌐http://menhayefootballonline.ir