در ابتدا، مسئله میزبانی تعدادی از مسابقات در ایران را مطرح کردند، سپس اسکان میهمانان در هتل های جزایر جنوبی را پیشنهاد داده و در تازه ترین طرح خود نیز مسئله پارکینگ هواپیما ها ارائه دادند.
بی خود و بی جهت نیست؛ که پس از میزبانی مسابقات آسیایی 1974 تاکنون سهمی در رویدادهای بزرگ آسیایی و یا جهانی نداشته ایم؛ چرا که مسئولان ورزش کشور با سطح توقعات و پیشنهاداتشان نشان می دهند که به چه میزان از مسائل روز و پر اهمیت ورزش بین المللی آگاه هستند.
تعداد ورزشگاه ها ،و استانداردها، هتل ها، نحوه ورود و خروج تماشاگران و تورریست ها، تبلیغات و ده ها مورد دیگر مانند توانایی کشور میزبان در انجام تعهدات خود از جمله مواردی است که در تعیین کشور میزبان جام جهانی تاثیرگذار است. ارائه پیشنهادات روزانه و کمک به کشور میزبان تنها در چند ماه باقیمانده تا جام جهانی نیز تنها یک شوخی ویژه مصرف داخلی برای کسانی است که شناختی از ورزش نداشته باشند.
این که افرادی را با عناوین مختلف برای مذاکرات سرپایی و داخل آسانسوری برای مذاکره با مسئولان فیفا اعزام کنند نیز به راحتی و تنها از طریق فدراسیون فوتبال در موعدی که فیفا نظرات اعضا را دریافت می کند قابل اعمال بوده ، و بعید است آقایان کاری را ترتیب داده باشند؛ چرا که بخش های زیر مجموعه فیفا ذی نفع می باشند و تنها یک فرد تصمیم گیرنده نخواهد بود.
با پیشرفت هایی که کشور قطر، این همسایه جنوبی در سال های اخیر داشته است می توانیم میزبانی شایسته ای را مشاهده کنیم بدون آن که کمکی از همسایه های خود دریافت نماید. در این میزبانی سهم کشور ما نیز همان حضور علی دایی در مراسم قرعه کشی و حضور تیم ملی فوتبال در خود مسابقات می باشد و همراهانی که در تلاش هستند خود را با این تیم به قطر برسانند. تیمی که بازی های تدارکاتی و سرنوشت سرمربی آن کماکان در هاله ای از ابهام وجود دارد.
هر چند از آقایان بعید نیست که وقتی پیشنهادات خود را بی اساس مشاهده کنند، طرح دپو و دفن زباله های مسافران جام جهانی را به قطری ها بدهند تا شاید بدین ترتیب سهمی در این میزبانی پیدا کنند.
حسین محمدی