این شیوه گروگیری را می توان به عرصه مدیریت نیز تعمیم داد هر چند رسم متداول و پسندیده ای محسوب نمی شود اما گاهی اوقات برخی مدیران برای رسیدن به هدف از چنین روش هایی استفاده می کنند. این مقدمه ذکر شد تا به گروگیری که اخیرا رییس فدراسیون کشتی زمزمه آن را سرداده برسیم.
ماجرا از این قرار است که کشمکش های اخیر بین علیرضا دبیر و مسئولین ورزش در مورد بودجه و برخی موارد مورد اختلافات دیگر باعث شده تا رییس فدراسیون کشتی به گروگیری متوسل شود. در همین راستا دبیر اعلام کرده چنانچه بودجه درخواستی وی برای اداره امور فدراسیون در اختیارش گذاشته نشود قادر نیست همزمان نمی تواند دو تیم را برای مسابقات جهانی و بازی های آسیایی ۲۰۲۲ آماده کند لذا تیم سوم خود را در بازی های آسیایی شرکت خواهد داد و تیم اول را راهی میدان جهانی می کند. وی در این رابطه به مذاکره با مربیان تیم ملی،اتفاق نظر آنها و ملی پوشان کشتی اشاره و نتیجه گرفته مسابقات جهانی برای آنان اهمیت بیشتری دارد بنابر این اولویت فدراسیون حضور در پیکارهای جهانی است و بازی های آسیایی اهمیت لازم را برا ایشان ندارد.
دبیر این اظهارات را در حالی به زبان آورده که بهتر از هر کسی می داند موقعیت و جایگاه کشورها در بازی های المپیک و قاره ای برای دولتمردان از اهمیت بسزایی برخوردار است. ضمن اینکه نگاه و علاقه مردم کشور ها از جمله ایران، بیش از هر مسابقه ای، معطوف به دو رویداد ذکر شده است. بر همین اساس بیان آنکه اگر پول نرسد تیم سوم را به بازی های آسیایی اعزام خواهیم داد مفهومی جز این ندارد که گفته شود دبیر به نوعی با گروگیری، قصد دارد مسئولین ورزش و در یک پله بالاتر مسئولین کشور را در مقابل خواسته های خود تسلیم کند.
اینکه کشتی ورزش اول کشور و مدال آورترین رشته ورزشی محسوب می شود حرفی نیست و بازهم کسی با این واقعیت مخالفتی ندارد که باید به کشتی و کشتی گیران توجه جدی شود اما طبیعی است این موضوع نباید چنان مورد مناقشه قرار گیرد که کار به گروگیری بکشد. نمی شود و نباید بر سر کیان و افتخار کشور چانه زنی کرد. مسابقات جهانی مهم اما بازی های آسیایی نیز اهمیت خاص خود را دارد. مدال آوران این مسابقات می توانند از تسهیلات و جوایز ویژه بهره مند شوند و همانطور که ذکر شد کسب هر مدال المپیک آسیایی می تواند نقش بسزایی در ارتقا جایگاه کشورها در جدول رده بندی ایفا کند.
در چنین شرایطی سخن گفتن از اعزام تیم سوم به بازی های آسیایی در حالیکه ما در هر وزن حداقل دو کشتی گیر مطرح و نزدیک به هم داریم جای تعجب دارد. این تناقض قابل هضم نیست که از یک سو گفته شود هر کاری می کنم به خاطر کشور و کشتی است و از طرف دیگر حاضر نباشیم به خاطر همان کشور و کشتی از خود گذشتگی و تعامل بیشتری نشان داده و به جای سرشاخ شدن با مسئولین، سیاست اصولی و کاربردی را در خصوص جذب بودجه در دستور کار قرار دهد.
بدیهی است ورزش اول و آیینی ما نیاز به توجه ویژه دارد برای رسیدن به این مقصود، گزیده ترین مسیر جستجوی راههای منطقی و تعامل در سطح بالا برای رسیدن به هدف پایدار است. اگر اقداماتی مغایر با مصالح کشتی صورت گیرد و از این ناحیه خسارتی به ساحت این رشته ورزشی ملی وارد شود، ولو از سوی کسانی باشد که خود را متولی آن می دانند قابل چشم پوشی نیست. اگر اختلاف سلیقه و تفاوت دیدگاه وجود دارد باید در فضای همدلی و تفاهم حل و فصل و طرفین به خاطر مجد و عظمت کشتی کوتاه بیایند. تردیدی نیست که چند رشته مدال آور المپیکی ما خصوصا کشتی نیاز به ردیف بودجه مجزا دارند که باید در دستور کار مجلس قرار گیرد و یکبار برای همیشه مشکل بودجه فدداسیون های مدال آور حل شود. نمی شود هر رییس فدراسیونی که مصدر کار شد از بام تا شام و مدام دنبال بودجه باشد. عذر مسئولین ورزش هم قابل پذیرش است چون آنها نیز دست شان بسته است و با ارقام محدودی که دارند باید به همه فدراسیون ها سرویس دهند.
حاصل کلام اینکه این اولین بار نیست که مسابقات جهانی و بازی های آسیایی در یک فاصله زمانی کوتاه برگزار می شود. در گذشته مسیولین وقت فدراسیون چاره جویی می کردند و به جای گرو گرفتن از حریف با یک تقسیم بندی فنی و معقول دو تیم را برای دو رویداد یاد شده سازماندهی می کردند. الان هم باید همین تدبیر اتخاذ شود.
سطح بازی های آسیایی نسبت به آوردگاه جهانی پایین تر است و تیم ما با تلفیقی از نفرات اول و دوم می توانند در این مسابقات مدال های رنگارنگ بگیرند. همین نسخه را با قدرت بیشتر می توان برای جهانی پیچید و نتیجه گرفت.