نگارنده در این گفتار سر آن ندارم تا از دلاوری های حسن یزدانی،امیرحسین زارع، کامران قاسمپور، امیرمحمدیزدانی، علیرضا سرلک، محمد نخودی و دیگران سخن به میان آورم زیرا تلاش و موفقیت این قهرمانان خصوصا کسب دو مدال طلای ارزشمند حسن یزدانی و امیرحسین زارع در برابر حریفان قدرتمند با قلم ضعیف راقم این سطور قابل توصیف نیست بنا براین بلکه تلاش می کنم فارغ از احساسات معمول و در حد بضاعت، نکات و ظرایف دیگری را مورد توجه قرار دهم. در همین راستا ضمن تاکید مجدد بر حلاوت و شیرینی افتخار آفرینی آزادکاران کشورمان در میدان جهانی نروژ و خرسندی فراوان از این امر چاره ای نیست جز آنکه بر این حقیقت پای فشارم، موفقیت آزادکاران خصوصا قهرمانان مازنی را نه می توان مرهون نبوغ سرمربی جدید دانست و نه اینکه فدراسیون پر فراز و نشیب برای رسیدن به این مهم کار فوق العاده ای انجام داده است. هیچ عقل سلیمی باور نخواهد کرد یک مربی طی حدود دو ماه بتواند تحول جدی و اساسی در سبک مبارزات، میزان آمادگی، جهش بدنی و فاکتورهای مثبت دیگر یک تیم ورزشی ایجاد کند. ایضا در صورت ناکامی نمی توانستیم کادر فنی را که هنوز در ابتدای راه هماهنگی با یکدیگر قرار دارند به ضعف و کم کاری متهم کنیم. به یاد داشته باشیم، قهرمانانی چون نخودی، امیر محمد یزدانی و سرلک با حمایت و هدایت کادر فنی گذشته خصوصا شخص غلامرضا محمدی از سال ها قبل تحت نظر و مراقبت قرار داشتند. حساب کامران قاسمپور نیز که مشخص است. همگان می دانند او از چند سال قبل مستحق کسب مدال جهانی بود اما زیر سایه نابغه ای به نام حسن یزدانی چاره ای جز صبوری نداشت.تا اینکه رفته رفته خود را در یک وزن بالاتر جا انداخت. از خود یزدانی و زارع هم که چندی پیش در المپیک مدال گرفته بودند انتظار می رفت خود را به فینال جهانی برسانند و بار دیگر افتخار آفرین باشند. از سوی دیگر شواهد موجود حاکی از آن است که
در آوردگاه جهانی نروژ تنها ۱۰ کشور با ترکیب کامل شرکت کرده اند. از این جمع نیز فقط آمریکایی ها با تمام قوا در میدان حضور دارند. از قضا رقابت اصلی جهت کسب عنوان قهرمان نیز بین تیم ما و این کشور جریان دارد. در اسلو نه از کوبایی ها خبری هست، نه از ستارگان کشتی آذربایجان، ، هند، ژاپن، کوبا، قزاق و حتی روسیه می توان سراغی یافت . طبیعی است برخی قهرمانان بلافاصله پس از المپیک به دلایلی چون خستگی، آسیب دیدگی و علل دیگر امکان شرکت در مسابقات مهمی چون جهانی را نداشته باشند. تحت چنین شرایطی، کشتی گیران ما توانستند از قرعه مناسب، فضا و شرایط دلخواه، بهره لازم را ببرند. برخی از بردهای نمایندگان ما در ثانیه های پایانی و در حالیکه از حریف عقب افتاده بودند رخ داد که باید این امر را به فال نیک گرفت.
این رسم معمول کشورها و تیم های جهان است که پس از المپیک دست به خانه تکانی و تغییر و تحولات بزنند. موضوع مختص کشتی هم نیست بلکه رشته های ورزشی دیگر نیز از این قاعده پیروی می کنند. کشتی ما در زمان ریاست رسول خادم پس از المپیک ۲۰۱۲ لندن یعنی جهانی ۲۰۱۳ مجارستان هم به مقام قهرمانی رسیده بود. ضمن اینکه پیش از آن و طی سال های ۹۸ و ۲۰۰۲ نیز قهرمان دنیا شده بودیم. با تمام این اوصاف باید اذعان کرد ستارگان جوان کشتی آزاد کشورمان در جهانی نروژ ۲۰۲۱ خوش درخشیدند و این درخشش در درجه اول حاصل تلاش، جدیت و عشق و علاقه مربیان زحمتکش مازندران است که توانسته اند ۸ ملی پوش افتخار آفرین را در ترکیب تیم ملی جای دهند. آنان که چندی پیش به کم تجربگی و ضعف منسوب شده بودند. اکنون در سایه پایمردی همان به اصطلاح مربیان کم تجربه و بعضا گمنام، فرصت برای برخی فراهم شده تا برابر دوربین های تلویزیونی سینه سپر کرده لبخند رضایت بر لب داشته باشند. مبارک شان باشد. تا بوده چنین بوده. کاش، دوستان، زمانی که از جام پیروزی سرمست شدند، یادی هم از مربیانی که این قهرمانان را ساخته اند بکنند. بیهوده نیست در غیاب این زحمتکشان بی ادعا، مسئول فلان فدراسیون که هیچ سنخیتی با کشتی ندارد، هنگامی که غرق لذت سفر و خرسند از پیروزی قهرمانان به سرمربی تیم می گوید می توانیم هر ده مدال طلای مسابقات جهانی را کسب کنیم به یاد داشته باشد که این جایگاه و مرتبه با خون جگر خوردن مربیان شهرستانی به دست آمده و شایسته نیست هر کسی که از گرد راه رسید، زحمات دیگران زیر پا بگذارد.