فدراسیون هایی که ردیف بودجه دارند، ساختمان، پرسنل و .. اعزام های زیادی می روند اما حتی فرصت عرض اندام در المپیک را هم پیدا نمی کنند. تنیس، ژیمناستیک، اسکیت، فوتبال، هاکی، هندبال سه گانه، گلف، صخره نوردی، سوارکاری و ... فدراسیون هایی هستند که می توانند در المپیک حاضر شوند اما در جایگاهی نیستند که بخواهند در المپیک عرض اندام کنند. اسکیت برد می توانست همانند کاراته نخستین تجربه المپیکی خود را بدست بیاورد اما چرا اشاره ای به فدراسیون اسکیت نمی شود؟ تعلیق جودو تا کی می خواهد ادامه پیدا کند؟ اگر فدراسیونی مانند سه گانه که تنها دستاوردش تغییر نام این فدراسیون به «ترای اتلون» است پس از این همه مدت از زمان تاسیسش نمی تواند یک سهمیه هم کسب کند چرا مجددا به صوت انجمن اداره نمی شود تا حداقل این مقدار از بودجه و هزینه صرف هیچ نشود؟
رشته ژیمناستیک با آن حجم از مدال در چه جایگاهی قرار دارد؟ آیا ناتوانی در مدیریت در این ناکامی ها دخیل نیست؟ مگر غیر این است که کاراته کای ایرانی در ژاپن، مهد کاراته دنیا موفق شد تا یک مدال طلا کسب کند؟ تنیس روی میز در آسیا که تمام قهرمانان دنیا حضور دارند موفق به کسب سهمیه و برنز آسیایی می شود، در حالی که تا سال ها برایمان آرزو بوده که یک پیروزی بدست بیاوریم.
در جای خود در خصوص فدراسیون های ناکامی همچون شمشیربازی، وزنه برداری، والیبال و ... خواهیم پرداخت اما این فدراسیون هایی که نام بردیم در مرتبه ناکامان نیز قرار ندارند بلکه فدراسیون های ما قبل ناکام در المپیک ها نامیده می شوند. فدراسیون هایی که مدعی هستند تا پای سهمیه می روند اما هرگز شانسی برای حضور ورزشکارانشان پیدا نمی کنند. فراموش نکنیم که المپیک در کشتی، وزنه برداری و تکواندو خلاصه نمی شود و ده ها رشته دیگر نیز وجود دارند و از قضا در ایران فدراسیونی جداگانه در اختیار دارند اما توجهی به عدم کسب سهمیه آنها نمی شود و پشت ناکامی ها و پیروزی های دیگر فدراسیون ها مخفی می شوند. فدراسیون هایی که هم سفرشان را می روند، بودجه شان را می گیرند اما جزو هیچ گروه و دسته ای محسوب نمی شوند. به زودی در خصوص این فدراسیون ها بیشتر خواهیم نوشت.
حسین محمدی