در این بازی با چند وقفه و شیطنت نابه جا توسط بازیکن انگلیسی و گرفتن خطای سرویس از عالمیان توسط داور، حاشیه ها آغاز شد تا نیما عالمیان خیلی زود از کوره در برود و با انفعال لطف الله نسبی در مدیریت ورزشکار خود، رفتارهای نادرستی از عالمیان در عالی ترین سطح مسابقات تنیس روی میز در المپیک توکیو به نمایش در آید. از پرتاب راکت و دریافت کارت زرد گرفته تا پرتاب توپ به سمت بازیکن حریف و... که می توانست کارت قرمز را برای عالمیان در پی داشته باشد.
انتظار می رفت نیما عالمیان که با 29 سال سن دومین حضور در المپیک را تجربه می کند و با حضور در لیگ فرانسه و سال ها حضور در مسابقات مختلف با پختگی و ذکاوت بیشتری رفتار کند. در المپیک ریو تنیس روی میز ایران 3 نماینده داشت اما این عدد در توکیو به یک نفر کاهش پیدا کرد و چشم جامعه تنیس روی میز ایران به همین تک بازی حساس دوخته شده بود که متاسفانه با شکست عالمیان به پایان رسید.
شاید اگر جمیل لطف الله نسبی تنها در اردوهای برون مرزی و سفرها تیم ملی تنیس روی میز کشورمان را همراهی نمی کرد و در مسابقات و رویدادهای داخلی اعم از لیگ، انتخابی و ... هم نقش خود به عنوان سرمربیری را ایفا می کرد می توانست جلوی به هم ریختگی و این شکست را بگیرد؛ چرا که عالمیان از لحاظ فنی نسبت به حریف انگلیسی برتری داشت و تنها عامل روحی روانی منجر به این شکست شد.
شکست عالمیان در لیگ برتر تنیس روی میز کشور در مقابل افشین نوروزی و سپس اعتراض به عوامل برگزاری و پیروزی خفیف در مسابقه برگشت در مقابل نوروزی موید این نکته بود که عالمیان از لحاظ روحی آمادگی لازم برای شرکت در المپیک را ندارد و عین ماجرای لیگ در توکیو رخ داد با این تفاوت که در المپیک بخشش و چشم‌پوشی وجود ندارد.
توانمندی وشایستگی های نیما بر هیچ کسی پوشیده نیست و برتری فنی در مقابل حریف انگلیسی نیز مشهود بود اما کنترل ذهنی و نقش مربی باعث این شکست و وداع زودهنگام شد.
پرونده تنیس روی میز ایران در المپیک توکیو خیلی زود بسته شد اما نشان داد که هنوز کار بسیاری پیش روی فدراسیون تنیس روی میز کشورمان تا حرفه ای شدن قرار دارد. امیدواریم در المپیک پاریس با آمادگی و نفرات بیشتری حضور پیدا کنیم و ورزشکاران و کادرفنی نیز کنترل بیشتری بر عملکرد خود داشته باشند.
به قلم: حسین محمدی