در کشورهای درحال توسعه اما المپیک با اهداف دیگری جز رج زدن برگ تاریخ و حماسه دنبال می‌شود، دولت‌ها به دنبال تفسیر مدال ورزشکاران در توسعه‌یافتگی خود هستند و برخی از قهرمانان نیز به دنبال دوختن کلاهی از این نمد که تا همیشه بر سر بگذارند.
از این‌رو موفقیت در بالاترین سطح از مسابقات جهان که هر ورزشکاری را به قهرمان و هر قهرمانی را به ابرانسان زمانه خویش بدل می‌کند در جهان سوم نیازمند تزریق پول و وعده و پاداش جهت ایجاد انگیزه است!
درحالی‌که کشورهای توسعه‌یافته به واسطه کسب مدال قهرمانانشان از آن‌ها مالیات هم می‌گیرند در ایران که سال‌هاست سیستم گلخانه‌ای ماحصلی جز معدود نخبه ورزشی نداشته، هزار قلم تحفه پیشکش می‌کند تا تک استعدادها انگیزه داشته باشند به سکوی المپیک برسند.
شاید در راستای همین سیاست بوده که تمام دولت‌ها در ادوار گذشته به ورزشکاران درصورت کسب مدال المپیک وعده زمین و خانه و ماشین و سکه و دلار دادند. وعده‌هایی که برخی هرگز محقق نشد وگاهی با تحقق‌اش نخبه‌های ورزشی ایران را از اخلاق ورزشی به رویکرد کاسب کارانه سوق داد.
بسیاری از نخبه‌های ورزشی که با سرمایه‌گذاری هیأت‌ها و فدراسیون‌ها پس از سال‌ها حضور در میادین بین‌المللی به عنوان ملی‌پوش به شهرت و مکنت و رانت و قراردادهای نجومی رسیده بودند حسب همین رویکرد نازپروردگی مسئولان و گره خوردن عزت یک ملت به توانایی فیزیکی‌شان خود را تافته جدا بافته پنداشتند.
ازهمین رو اعلام پاداش ۱۰هزار دلاری کمیته ملی المپیک برای کسب مدال طلا در المپیک توکیو نه تنها موجب ایجاد انگیزه برای قهرمانان مدعی کسب مدال نشده بلکه حتی نمی‌تواند گوشه‌ای از کاخ انتظاراتشان را پر کند. ورزشکارانی که صرفا در شعار خود را سرباز وطن می‌دانند و در عمل همه چیز را قربانی پول می‌کنند در جایی که می‌بینند تمام هم و غم دستگاه عریض و طویل ورزش یک کشور موفقیت آن‌هاست سایر ارزش‌های اخلاقی واجتماعی قربانی را می‌کنند.
کم نبودند چهره‌های شاخصی که در سال‌های گذشته حضور در تیم ملی را فدای یک مسابقه باشگاهی کردند تا برخی از فدراسیون‌ها صدور مجوز قرارداد باشگاهی‌شان را منوط به بازی در تیم‌های ملی کنند.
تا زمانی که فدراسیون‌ها وبه تبع آن کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش به جای بسط ورزش همگانی و توسعه فضای رقابتی برای استعدادهای جدید به تیم‌داری و برگزاری اردوهای بلندمدت خلاصه شود دمل چرکین غرولند و ناسپاسی ستاره‌های ورزش ایران هرگز درمان نخواهد شد و ورزشکاران تا جایی پیش می‌روند که بدون هیچ گونه شرم، حضورشان را در آوردگاه‌های بین المللی به دریافت پول، امتیاز و تسهیلات بیشتر گره می‌زنند.
به قلم:الهام محمدی مجد