واکسیناسیون ورزشکاران و مردمی که درک نمی‌شوند

هفته گذشته با همت کمیته ملی المپیک کشورمان کاروان اعزامی به المپیک توکیو زدن واکسن را آغاز کردند. این واکسیناسیون در حالی است که بسیاری از کادر درمان و پزشکی که اولویت با آنان است و در خط اول مبارزه با ویروس کرونا هستند واکسنی به دستشان نرسیده است. در طرف مقابل در کشوری مانند ژاپن که میزبان المپیک است، مردم نسبت به واکسیناسیون ورزشکاران اعتراض کرده و خواستار رعایت اولویت بندی جامعه برای اختصاص واکسن هستند. 
مردم ایران در مقاطع حساس همیشه از خودگذشتگی خود را نشان داده‌اند. در بلاهای طبیعی، مسائل و مشکلات اجتماعی این مردم بوده اند که قدم به میدان گذاشته و بعضا از حق اصلی خود چشم پوشی کرده اند و جلوتر از دولت ها عمل کردند. المپیک پیش رو وظیفه سنگینی را بر عهده ورزشکاران گذاشته است. ورزشکاران باید به خاطر بسپارند در روزهایی که مرگ و میر ناشی از کرونا در کشور بالای 300 نفر بوده به آنها واکسن تزریق کرده اند.
کاروانی که به المپیک توکیو اعزام می شود باید قدر فداکاری های این مردم را بداند و با موفقیت هایی که می تواند در آوردگاه المپیک کسب کند، دل این مردم را شاد کند. بر کسی پوشیده نیست که مسائل اقتصادی چه اثراتی را بر مردم کشور نهاده و مدیرانی که در راس امور قرار گرفته اند توان حل مسائل و مانع زدایی از مشکلات را ندارند. حتی نسبت به این فداکاری و از خودگذشتگی به اولویت بندی های واکسن زدن واکنشی نشان نمی دهند و از تصمیماتی که اتخاذ می شود تمکین می کنند اما این حجم از مشکلات و گرفتاری ها شایسته این مردم نجیب نیست و چنین مدیرانی لایق اداره امور نیستند.
چنین مردمی که در ادوار تاریخ و لحظات حساس فداکاری خود را ثابت کرده اند نباید درگیر چنین مسائل و دغدغه های پیش پا افتاده ای شوند. در آغاز قرن جدید و پس از گذر مشکلات متعددی که بر سر راه ملت ایران بوده، نباید برای مایحتاج ضروری و اولیه راهی صف های طولانی شوند. چنین مردمی مدیرانی توانمند نیاز دارند. ماه هاست که وعده واکسیناسیون سراسری را می دهند و اکنون در روزهای آخر فروردین 1400 میزان مرگ و میر بالای سیصد نفر است.
مسئولیتی که بر عهد ورزشکاران راهی توکیو است، سنگین تر از المپیک های پیشین است، امیدواریم این ورزشکاران قدردان بوده و با موفقیت های خود در المپیک مرهمی بر زخم های مردم کشورشان باشند و برای خود و مردم ایران افتخار بیافرینند. 
به قلم: حسین محمدی