از سوی دیگر، در رقابت‌های کشتی آزاد و فرنگی دانکلوف و نیکلا پتروف بلغارستان نیز به دلیل همزمانی این رویداد با انتخابی کشتی آمریکا و گزینشی قاره های مختلف، تقریبا هیچ کشتی گیر مطرح و نامداری شرکت نداشت. در نتیجه اغلب نفرات اعزامی ایران با برگزاری دو-سه مسابقه نسبتا سطح پایین با حریفان بی نام و نشان، سر از فینال درآورده و مدال های رنگارنگی را از آن خود کردند.
این موفقیت ها خصوصا پیروزی دلاورمردان کشتی کشورمان در آوردگاه گزینشی علی رغم شرایط و سطح کمی و کیفی مسابقات، مستلزم تشویق، حمایت و ایجاد انگیزه از سوی مسئولان خصوصا رییس فدراسیون است که در محل گزینشی حضور دارد. به عبارت دیگر، حداقل انتظار از علی رضا دبیر این بود که اگر جایزه و پاداشی به سهمیه بگیرهای المپیک نمی دهد لااقل آنان را به دلیل اینکه موفق به کسب سهمیه المپیک شده اند مورد تشویق زبانی قرار دهد.
با این وصف وقتی وی به عوض ایجاد انگیزه، به کشتی گیران تحکم می کند: اگر قرار است در المپیک مدال نگیرید دنبال سهمیه هم نباشید. شنونده دچار تردید می شود که رییس فدراسیون کشتی قهرمانان را مدح یا نکوهش می کند؟ جالب اینکه وقتی این سخنان را در کنار تاکیدات چندی پیش وی خطاب به مسئولین ورزش قرار می دهیم که گفته بود: با این شرایط، قول کسب مدال المپیک نمی دهم، در می مانیم که این تناقضات در گفتار را چگونه می توان تفسیر کرد؟ هرچند بیان پاره ای نکات غیرانگیزشی از سوی رییس فدراسیون مسبوق به سابقه است و حتی این اظهارات غیرعمدی اما ناپخته در پاره ای مواقع حاشیه هایی نیز به همراه داشته است.
بر همین اساس، شاید بتوان اظهارات اخیر وی در قزاقستان را نیز از این منظر تفسیر کرد با این وجود توصیه ما به دبیر این است جای اینکه با قهرمانان کشتی طلبکارانه و از سر قدرت برخورد کند اهتمام و جدیت خود در ماه‌های منتهی به المپیک را صرف تقویت روحیه، ایجاد انگیزه و نشاط قهرمانان کند. بی گمان اردونشینانی کشتی که در شرایط کرونا حتی اجازه ندارند از خانه کشتی خارج شوند و در عین حال تحت فشار تمرینات سخت و استرس قرار دارند، بیش از هر چیزی نیازمند روی گشاده، حمایت واقعی و امید مضاعف هستند. اکنون تا بازیهای المپیک باید فضای اردوهای کشتی گیران را که چشم و چراغ ورزش محسوب می‌شوند به فضای همدلی، رفاقت، نشاط و انگیزه تبدیل کنیم. این حداقل کاری است که نباید از آنان دریغ شود.
به قلم: محمدرضا کاظمی