صالحی امیری قطعا از برخی اتفاقات و علائم شیوع این امر مذموم اطلاع دارد که هشدار لازم را می‌دهد از طرفی مرکز جهانی دوپینگ چند ماه مانده تا بازیهای المپیک توکیو بار دیگر بر سختگیری‌های این تشکیلات در ارتباط با استفاده از مواد نیروزا تاکید کرد. این حساسیت‌ها در حالی جریان دارد که به یکباره خبر دوپینگ یکی از ووشوکاران اعلام می‌شود. نکته جالب آنکه خبر مذکور پس از اعلام محرومیت چهار ساله امیر کریمی از سوی مجامع جهانی رسانه‌ای می‌شود.
در واقع موضوع زمانی برملا می‌شود که فدراسیون جهانی ورزش‌های دانشگاهی، امیر کریمی ووشوکار تیم ملی ایران در مسابقات جهانی ۲۰۱۸ ماکائو را به عنوان یکی از ورزشکاران دوپینگی معرفی می‌کند!
به موجب این حکم و بعد از گذشت حدود دو سال، حکم انضباطی ورزشکار خاطی اعلام و کریمی به مدت ٤ سال از تمامی فعالیت‌های ورزشی محروم شده است.
این ووشو کار در وزن ۸۰ کیلوگرم به طلای جهان رسیده بود و اکنون باید کریمی همانند کشتی گیر ساحلی ما که دوپینگ او قبل از ووشوکار یادشده اعلام شد مدال خود را به فدراسیون جهانی برگرداند.
طی ماه‌های گذشته نیز دوپینگ سه ملی‌پوش دیگر ووشو به نام‌های حمیدرضا قلی‌پور، معین تقوی و مریم هاشمی اعلام شده بود. متاسفانه به نظر می رسد هر ۴ مورد دوپینگ در زمان مدیریت قبلی فدراسیون رخ داده است. البته امیدواریم خبر دیگری از مثبت بودن تست ووشوکاران مطرح را نداشته باشیم که در آن صورت باید مشکلات این رشته را هم بر دیگر معضلات حال حاضر ورزش اضافه کنیم. متاسفانه چندی پیش هم نمونه آزمایش سه کشتی‌گیر مثبت اعلام شد. قبل از این اتفاق دوپینگ بهروز هدایت کشتی گیر اعزامی به مسابقات آسیایی نیز درآمد و این ورزشکار ۴ سال محرومیت گرفت.
هنوز نمونه آزمایش دیگر کشتی‌گیران شرکت کننده در رقابت‌های لیگ برتر و انتخابی و وزنه‌بردارانی که نمونه آنها از آزمایشگاه کلن برنگشته تردیدها را فزونی بخشیده است. با این اوصاف و باوجود اینکه فرصت زیادی تا بازیهای المپیک باقی نمانده اما نشاط و طراوت لازم در پیکره ورزش کشور خصوصا نفراتی که پیشاپیش سهمیه کسب کرده یا آنان که قرار است در مسابقات گزینشی المپیک شرکت کنند به چشم نمی‌خورد. بخش مهمی از این عدم نشاط و دلزدگی به اقدامات نادرست مدیریتی و عزل و نصب‌های شتابزده مسئولان وزارت ورزش در این ماه‌های پایان دولت دوازده بازمی‌گردد. الباقی نیز ناشی از فشارهایی است که ویروس کرونا بر جامعه ورزش تحمیل کرده است.
به خاطر داشته باشیم موفقیت در ورزش کشورها تابع حرکت و برنامه‌ریزی زنجیره‌ای تا رسیدن به هدف نهایی است. هر کجای این زنجیره با گسست و نقصان روبرو شد آثار زیانبار خود را بر کلیت مجموعه منتقل خواهد کرد. قرائن و شواهد، موجود آثار چنین گسستی را در ورزش کشور تایید می‌کند اما متاسفانه همانطور که اشاره کردیم، اراده و زمان لازم جهت رفع کاستی‌ها وجود ندارد. امری که چشم انداز موفقیت‌های آینده را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است