به گزارش منهای فوتبال، کمیل قاسمی بعد از کسب مدال برنز المپیک ریو مدت‌ها از میادین مسابقات دور بود به همین دلیل طی سه رویداد جهانی ۲۰۱۷، ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ جای خود را به چهره‌های تازه نفسی چون امیر محمدی، پرویز هادی و یدالله محبی داد. از جمع این سه نفر هادی موفق به کسب مدال برنز ۲۰۱۸ شد و محبی در ۲۰۱۹ سهمیه المپیک گرفت. قاسمی که سودای حضور در جهانی ۲۰۱۹ و المپیک ۲۰۲۰ را داشت خود را به مسابقات انتخابی قبل از جهانی ۲۰۱۹ رسانید اما به دلیل سه سال دوری از میادین و میزان آمادگی پایین، برابر هر دو مدعی سنگین وزن یعنی پرویز هادی و یدالله محبی بازنده شد و همانجا روی شانه‌های پرویز هادی با چشمانی اشکبار از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.
اکنون بیش از یک سال از آن زمان سپری شده و مسابقات المپیک از ۲۰۲۰ به ۲۰۲۱ تغییر یافته؛ در پیکارهای انتخابی چندی پیش که به منظور شرکت در پیکارهای جهانی برگزار شد جوانی به نام امین طاهری بر تمام مدعیان از جمله پرویز هادی، یدالله محبی و امیرحسین زارع غلبه کرد. همین تغییر و تحولات چهره سرد و گرم چشیده‌ای چون کمیل قاسمی را بر آن داشته تا با کوله باری از تجربه در ۳۲ سالگی باردیگر هوس حضور در میدان مسابقات را داشته باشد تا مگر بتواند سومین المپیک دوران ورزش خود را تجربه کند.
در سوی دیگر حسن رحیمی سبک وزن تند و تیز سال‌های نه چندان دور و دارنده ۴ مدال جهان و برنز المپیک نیز سودای بازگشت به کشتی را دارد. او اکنون ۳۱ ساله است و دو سال قبل طی نامه شکوه آمیز و با ذکر جمله معروفِ رسول خادم" گاهی اوقات بهترین شیوه ایستادن نایستادن است" بطور خود خواسته از دنیای قهرمانی کناره‌گیری کرد. رحیمی در آن نامه نسبتا طولانی ضمن قدردانی از لطف همیشگی مردم گفته بود، گاهی اوقات کارد به استخوان می‌رسد و هر چه تلاش می‌کنی صدایت را بشنوند اما شنیده نمی‌شوی.
شرایط گویا اکنون برای او نیز تغییر کرده و نفر اول رقابت‌های جهانی ۲۰۱۳، تمرینات جدی را در دستور کار قرار داده و در نظر دارد همانند کمیل قاسمی وارد میدان شود. در صورت بازگشت این دو قهرمان به میدان مبارزات هرکدام از آنها موانع خاص خود را خواهند داشت. نخستین عامل بازدارنده سن و سال این قهرمانان است خصوصا در سبک وزن که کشتی‌گیران تحرک و افت و خیز فراوان دارند سن و سال فاکتور تعیین کننده محسوب می‌شود به همین دلیل رحیمی برای رسیدن به مرز آمادگی و رویارویی با مدعیان داخلی و خارجی راه دشواری در پیش دارد. با این وصف نقطه امید این قهرمان، کم تعداد بودن حریفان قدرتمند داخلی است.
هرچند نباید از کنار نام جوانان باانگیزه‌ای چون عموزاده خلیلی به راحتی عبور کرد اما در حال حاضر رضا اطری جدی‌ترین گزینه پوشیدن پیراهن تیم ملی در وزن اول است. هم او می‌تواند سد راه رحیمی برای رسیدن به مقصد باشد. جوانی که در سال‌های اخیر باوجود شایستگی‌های فراوان موفق به کسب مدال جهانی نشده اما اکنون از تجربه و توان کافی برای رسیدن به این مهم برخوردار است. کمیل قاسمی اما رقبای توانمندی در سنگین وزن دارد که هر یک از آنان داعیه پوشیدن پیراهن تیم ملی را دارند. حال باید دید آیا تصمیم یاران حلقه نزدیک به رسول خادم برای حضور در میدان مسابقات جدی است یا آنان از این مانور تبلیغاتی اهداف دیگری را جستجو می‌کنند؟ بر کسی پوشیده نیست که طی ماه‌های پیش رو تحولات گسترده‌ای در عرصه‌های سیاسی کشور رخ خواهد داد. انتخابات شوراهای شهر و روستا و ریاست جمهوری می‌تواند بسیاری معادلات را دگرگون و تغییراتی را در سپهر سیاسی و به تبع آن ورزش به وجود آورد، هرچند ذکر این نکات و ظرایف تنها گمانه‌زنی است و تا زمانی که تصمیم دو کشتی‌گیر پرافتخار سال‌های نه چندان جنبه عملی پیدا نکند، نمی‌توان در خصوص اهداف و برنامه‌های آینده آنان نظر قطعی داد.
به قلم:محمدرضاکاظمی