به گزارش منهای فوتبال، جملات بالا اشاره فهرست‌وار "محمدباقر یخکشی" ملی‌پوش وزن ۶۱ کیلوگرم کشتی آزاد اعزامی به مسابقات جهانی ۲۰۱۸ به مشکلات خود طی حدود دو سال گذشته است. این مختصر اما تمام مشکلات این کشتی‌گیر خطه سرسبز شمال نیست بلکه وی از کم لطفی‌ها و بی توجهی‌ها هم گله دارد هرچند چندان علاقه‌مند نیست در این باب سخن بگوید و بیشتر آرزو می‌کند یک کار ثابت داشته باشد تا محتاج دیگران نباشد.
او با کمال تواضع تأکید می‌کند حتی اگر کار سطح پایین و خدماتی اما دائم داشته باشم راضی‌ام. با کارگری در مزارع و سرساختمان که یک روز هست و روز دیگر نیست چگونه می‌شود در سطح قهرمانی تمرین کرد و امید به افتخار‌آفرینی برای کشور داشت؟
یخکشی در پاسخ به این پرسش که در شرایط حاضر چگونه هزینه‌های زندگی را فراهم می‌کند، پاسخ می‌دهد: همانطور که گفتم سعی می‌کنم با کارگری در مزارع یا سرساختمان، مخارج خودم را تأمین کنم هرچند در شرایط حاضر حتی امکان کارگری هم وجود ندارد. پدرم هم کارگر روز مزد است و اگر من کار نداشته باشم او از همان پول کارگری به من کمک می‌کند تا بتوانم تمریناتم را ادامه بدهم. زندگی دشوار است و ما با کمترین‌ها روزگار می‌گذرانیم.
* در این دو سال مسئولان حتی یک تلفن هم به من نزدند
از این قهرمان ملی در رابطه با چگونگی تمرینات و اینکه آیا در طول این دو سال مشکلات، کسی از مسئولان جویای حالش بوده سئوال می‌کنم، می‌گوید: فعلا به دلیل پیامدهای آسیب‌دیدگی و وضعیت کرونا تمرینات زیادی انجام نمی‌دهم. بیشتر با برادر کوچکم که او هم کشتی‌گیر است در همین روستای قلعه پایان زیر نظر اصغر بذری تمرین سبک انجام می‌دهیم. همین جا لازم می‌دانم از محبت‌های خانواده بذری خصوصا اصغر آقا و پدرشان قدردانی کنم که نسبت به من محبت بسیار دارند. از مسئولان هم طی دو سال تقریبا هیچکس سراغم را نگرفته و حتی یک تلفن هم به من نزدند. اصلا هیچوقت مسئولان را نمی‌بینم چه برسد به اینکه بخواهند کاری انجام بدهند. رئیس فدراسیون هم که اخیرا مازندران آمده بود سراغم را نگرفت. توقعی هم ندارم چون هرکسی مشکلات خود را دارد و امثال من فعلا اولویت مسئولان نیستیم.
*هزینه‌های جراحی را پدر کارگرم پرداخت کرد
نفر اول رقابت‌های بین‌المللی جام ساساری ایتالیا در ارتباط با اینکه آیا فدراسیون پزشکی، فدراسیون کشتی یا صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان در رابطه با هزینه‌های درمان و مشکلاتی که در دو سال داشته کمکی کرده یا حداقل مشکلات یک قهرمان ملی را پیگیری کرده‌اند، اظهار داشت: هیچکس کمکی که نکرده هیچ، حتی کسی با یک تلفن خشک و خالی جویای حالم هم نبوده، هزینه‌ها را هم خودم و پدرم با پول کارگری پرداخت کردیم. الان هم چون سربازم در ترکیب تیم پاس ساری هستم، هر چند احتمالا به سبب آسیب‌دیدگی مسابقه برگزار نخواهم کرد. اگر می‌شد در ترکیب تیم‌های دیگر قرار گیرم لااقل کمک هزینه‌ای دریافت می‌کردم که آن هم نشد. کشتی‌گیران درآمدشان از لیگ است اما این حمایت و کمک از من دریغ شده، با تمام این احوال ناامید نیستم و تلاش می‌کنم باردیگر خودم را به وضعیت ایده‌آل برسانم و در ترکیب تیم ملی قرار گیرم. امسال که گذشت و مسابقات جهانی هم برگزار نمی‌شود. همه چیز به انتخابی المپیک بستگی دارد. باید ببینم پزشکم چه نظری در باره زانوی آسیب دیده‌ام دارد اگر نیاز به جراحی نداشته باشد که تمرینانم را با جدیت پیگیری و در انتخابی المپیک شرکت می‌کنم البته باید یک وزن بالاتر یا پایین‌تر بروم. هنوز در این رابطه تصمیم نهایی نگرفته‌ام ، گذشت زمان همه چیز را مشخص خواهد کرد.
*تنها آرزویم داشتن کار ثابت است
از این کشتی‌گیر کم توقع می‌پرسم چه خواسته‌ای از مسئولان دارد؟ بار دیگر تاکید می‌کند: تنها خواسته‌ام این است که شرایطی فراهم شود کار ثابتی داشته باشم تا بتوانم دستم در جیب خودم کنم و شرمنده پدر و مادرم نباشم. اوضاع اقتصادی امروز مردم به دلیل پیامدهای ناشی از کرونا خوب نیست. ما هم از این قاعده مستثنی نیستیم اما مشکلات برای خانواده‌هایی که ورزشکار حرفه‌ای دارند بیشتر است چون هزینه‌های تغذیه، بدنسازی و دیگر ملزومات بسیار بالاست و در راه رسیدن به مقصد مانع ایجاد می‌کند.امیدوارم هرچه زودتر اوضاع به حال عادی بازگردد و مردم بتوانند با خیال راحت فعالیت‌های خود را دنبال کنند.
به قلم: محمدرضا کاظمی