روش جدید اختصاص بودجه به فدراسیون ها، از زبان معاون توسعه ورزش قهرمانی و حرفهای وزارت ورزش و جوانان گویای این واقعیت است که فدراسیون های دور از مدال و قهرمانی باید فکری به حال درآمدزایی و ادامه بقا در دنیای ورزش کنند.
علی نژاد در مصاحبه اخیر خود از ارزیابی فدراسیون ها براساس سه شاخص قهرمانی، با تمرکز روی سه فاکتور مدالآوری، مبارزه با دوپینگ و توسعه روابط بینالملل؛ شاخص توسعه رشته ورزشی مربوطه با محوریت مسابقات قهرمانی کشور، رقابتھای لیگ، ورزش همگانی و فرهنگی، استعدادیابی و شاخص مدیریت و رهبری با نگاه به آیتمهای مدیریت مالی، تناسب نیروی انسانی، مدیریت و رهبری و نظارت و ارزیابی خبر داد و مجموع امتیازات این سه شاخص اصلی را ۱۰۰۰ امتیاز عنوان کرد که حداکثر امتیاز، به شاخص قهرمانی ۵۷۰، شاخص توسعه رشته ورزشی ۲۹۰ و شاخص مدیریت و رهبری ۱۴۰ تعلق گرفت.
اختصاص 570 امتیاز به شاخص قهرمانی از مجموع 1000 امتیاز درنظر گرفته شده گویای این است که تمرکز و نگاه وزارت روی رشته های مدال آور و قهرمان پرور است و از مجموع 52 فدراسیون ورزشی کشور کمتر از 10 فدراسیون باید دلخوش بودجه و نگاه ویژه رأس ورزش باشند.
هرچند که روی بحث اختصاص بودجه از سوی وزارت حرفی نیست و اگر کمی همپای بقیه کشورهای پیشرو در ورزش قدم برداشته شود باید چشم امید به اسپانسرهای خصوصی دوخت و انتظار بریز و به پاش از سوی دستگاه های دولتی نداشت اما آنچه جای حرف دارد نگاه مسئولان رده بالایی ورزش است که کار خود را تنها در دایره ورزش قهرمانی می دانند و همین که چند مدال المپیک و آسیایی و جهانی در مدت مدیریتشان جا خوش کند، آن را جزو کارنامه افتخاراتشان می دانند و برایشان بس است.
رنگ رخسار ورزش اما خبر از سری دیگر دارد؛ فسادهای مالی چندسال اخیر در ورزش ها پرمخاطب از جمله فوتبال شائبه منفعت طلبی برخی از مدیران را پدید می آورد و گویا به صلاح و منفعت شخصی شان است که بیشتر دل به دل بعضی از رشته ها بدهند. اصول و قواعد کشورهای پیشرفته ورزشی نشان از این دارد که نخبه پروری و استعدادیابی در آخر لیست وظایف مدیران است ولی انگار در لیست برخی مدیران داخلی وظایف وارونه شده و مرتب دم از کشف استعدادها و هزینه برای این امر می کنند، هزینه ای که معلوم هم نیست در جای درست صورت گرفته باشد.
آنچه مسلم است وظیفه اصلی وزارت ورزش، اشاعه ورزش در جامعه و درگیر کردن افراد بیشتری با این عنصر مهم است تا سلامت بیشتری هم به دنبال داشته باشند؛ امری که مدت هاست در کنجی گنجانده شده و شهرت طلبی و منفعت طلبی مدیران اجازه پرداختن به آن را نمی دهد.
شاید بهتر باشد در روزهای بی رمقی و رونقی ورزش دنیا و حالا که شاخص قهرمانی روزهای فراغتش را می گذراند، ورزش ایران فرصت را غنیمت شمرده و دست به خانه تکانی زند. به عنوان مثال بسیاری از فدراسیون ها که رشته شان کم مخاطب است و اصلا برای اقلیم و فیزیک ایران واجد شرایط نیستند، انجمن هم برایشان کفایت می کند و به طورکل بهتر است از چتر حمایت وزارت خارج شوند و به جای آن ارگان اول ورزش کشور در کنار نگاه به رشته های مدال آور نیم نگاهی هم به همگانی شدن ورزش بیاندازد و بستر خصوصی سازی و جذب شرکت های خصوصی به دنیای این عنصر مهم جامعه کند.
#الهاممحمدیمجد