قایقرانان در انتظار باد شرطه

تیم قایقرانی ایران در بازی های آسیایی 2018 اندونزی یکی به نعل زد و یکی به میخ؛ شاید انتظار مدال آوری از چهره های آشنایی در این رشته همچون محسن شادی برآورده نشد ولی در عوض زنان قایقران دست پر از اندونزی به خانه بازگشتند و بلافاصله پاروها را به امید المپیکی شدن در دست گرفتند.

هرچند که مدال المپیک برای قایقرانان رویایی است که به این زودی ها تحقق آن بعید به نظر می رسد ولی همان حضور در چنین رویداد بزرگی کوله بار تجربه شان را پر خواهد کرد و چه بسا روزی این رویا هم به واقعیت بدل شود. 

بهمن رضایی و نازنین ملایی در رویینگ و محمدنبی رضایی که در مسابقات جهانی آب های آرام در رده سیزدهم ایستاد از جمله ورزشکارانی بودند که شاید یک قدم تا حضور در المپیک فاصله داشتند اما قایق هایشان اسیر موج کرونا شد و برای مدتی نامعلوم پهلو گرفت، حالا ملی پوشان با امید به آینده با دستگاهی به نام آرگو که همان شبیه ساز قایق است به تمرین در کمپ مشغولند.

البته اوضاع برای تیم دونفره پیمان قویدل و محمدرضا طالبیان در کایاک که تمریناتشان با خداحافظی موقت قویدل برای رسیدگی به مسائل خانوادگی نیمه کاره مانده بود، بد هم نشد چراکه فرصت دارند تا بازهم پارو بزنند و بلکه به المپیک برسند. 

علیرضا سهرابیان رئیس جوانی که عمر ریاستش در فدراسیون قایقرانی به دوسال نمی کشد هم تمرکز خود را روی کسب سهمیه گذاشته تا قایقرانی سهم خوبی را در کاروان المپیکی ایران به خود اختصاص دهد، ارتباط خوب بین المللی، فعال کردن سازمان لیگ برای نخستین بار در تمامی رشته ها و پیگیری مدون برنامه ها گویای این واقعیت است که قایقرانی ضعفی در مدیریت ندارد؛ اما نبود اسپانسر و گره های مالی درحال حاضر بزرگترین مانع پیش روی این رشته است. 

البته با وجود هیات رئیسه قایقرانی که متشکل از افراد بانفوذی چون دریادار خانزاده فرماندار نیروی دریایی کل ارتش، مونسان وزیر گردشگری، احمد دنیا مالی نماینده مجلس و خسرو ابراهیم نائب رئیس اتاق اصناف ایران انتظار می رود گره های این رشته راحت تر باز و قدرتمندتر در دنیای ورزش ظاهر شود.

درست است که اقتصاد نقش پررنگ و اثرگذاری در پیشرفت رشته های ورزشی بازی می کند اما در کنار آن نباید از شناسایی استعدادها و پایه سازی برای داشتن ورزشکارانی همواره آماده در تمام رده ها غافل بود. باید دید که اگر این دوره از المپیک برگزار نشود قایقرانی برای دوره بعدی المپیک  ورزشکارانی آماده و میدان دیده دارد تا حداقل روی کسب سهمیه شان حساب کند یا مثل خیلی دیگر از فدراسیون ها کُمِیتش در چنین بخش مهمی لنگ می زند. موضوعی که به نظر می رسد به تدریج به چالش بزرگی پیش روی فدراسیون بدل شود. تمرکز بر المپیک و انجماد در دوران کرونا موجب شده تا عملا افق روشنی در پساکرونای قایقرانی دیده نشود. چنان که همین امروز هم در صورت آسیب دیدگی یا خداحافظی هر یک از تک ستاره ها، امیدها برای رسیدن به ساحل موفقیت کمرنگ خواهد شد.

الهام محمدی مجد