المپیک باشد یا بازی های آسیایی؛ قهرمانی جهان باشد یا قهرمانی جهان، هیچ تفاوتی وجود ندارد و ورزشکاران ایرانی همیشه شانس مدال هستند! فرقی هم نمی کند کشتی گیر باشند یا دوومیدانی کار؛ قایقران باشند یا وزنه بردار، همیشه می توانند مدال آور باشند!
در نگاه اول می توان این ادعا را پذیرفت چرا که با توجه به استعدادهای موجود در ورزش ایران آن ها توانایی بالایی برای کسب موفقیت دارند. اما اگر مسائل و مشکلات فعلی ورزش ایران را مورد بررسی قرار بدهیم محال است باور کنیم که ما توانایی قهرمانی و کسب مدال را در همه میادین ورزشی دنیا داریم. همه می دانند مشکلات مالی و مدیریتی در ورزش ایران بیداد می کند اما در این میان اظهار نظر عده ای از ورزشکاران نشان می دهد، ورزش ایران در ابعاد گسترده تری هم دچار مشکل است.
اگر از برخی ورزشکار ایرانی پرسیده شود آیا در رقابتی که قرار است شرکت کنند شانسی برای کسب مدال دارند یا خیر، کم پیش می آید آن ها واقعیت را بگویند و بی تردید با صراحت کامل می گویند: بله، می توانیم!
در پاسخ به این سوال مهم نیست کیفیت رقابت ها در چه سطحی باشد و آن چه همیشه به زبان می آید این است که من شانس مدال هستم!
قطعا یکی از دلایل این اظهارنظرها مربوط به عدم تخصیص منابع و بودجه کافی به ورزشکاران است و آن ها تلاش می کنند با این اظهارنظر، مسئولان را برای کسب امکانات اقناع کنند و در برخی موقعیت ها نیز با استفاده از اهرم فشار به خواسته خود برسند.
اگر امکانات به اندازه کافی و جود داشته باشد و به خاطر مشکلات مالی، فدراسیون ها مجبور به گلچین کردن ورزشکارانشان نشوند، قطعا آن ها نیز با چنین ادعاهایی سعی در جلب رضایت مسئولان نمی کنند.
شکی وجود ندارد که اگر شرایط لازم برای پیشرفت وجود داشته باشد ورزشکاران ایرانی استعداد زیادی دارند و می توانند بیش از این در میادین بین المللی درخشش داشته باشند اما بهتر است آن ها هم از ادعاهایی که خودشان هم می دانند بی پایه و اساس است بپرهیزند.
اینکه در صورت عدم اعزام به یک رقابت بدون دلیل متقن گفته شود اگر من در آن مسابقات حاضر بودم مدال می گرفتم هیچ کمکی به بالا رفتن سطح کیفی ورزشکاران نمی کند.
در سال های اخیر مکرر شاهد این بودیم یک ورزشکار در فضای مجازی با جوسازی، علاقمندانش را کاملا اقناع می کند که در حد یک قهرمان جهان و المپیک است اما مشکلات موجود و دشمنی هایی که با او صورت گرفته باعث شده او نتواند به مدالی برسد!
موارد دیگری هم که در سال های اخیر به چشم آمده استفاده از منابع و امکانات بدون خروجی بوده است. برخی از ورزشکاران به واسطه یک مدال، توقع دارند کل منابع در اختیار آن ها باشد و در ادامه هم با وجود اینکه به نسبت دیگران امکانات بیشتری داشتند اما به موفقیت بزرگی نمی رسند و هربار بهانه ای می آورند و به خاطر جوسازی های گسترده خود مانع هرگونه انتقادی هم می شوند. همین نکته ای است که باعث می شود امکانات عادلانه تقسیم نشود و ورزشکاران با مصاحبه های خود تلاش کنند سطح خود را بالا نشان دهند.
قطعا بیان واقعیت می تواند به خود ورزشکار هم کمک کند و زمینه پیشرفت بیشتر او را فراهم کند. جلب توجه برای کسب منابع و امکانات بیشتر با این ابزار پسندیده و قابل قبول نیست.
در آن سو نیز مسئولان باید با فراهم کردن بستر مناسب برای پیشرفت تمامی ورزشکاران، این آفت بزرگ را از ورزش ایران دور کنند و شرایطی را فراهم کنند که هر ورزشکاری در حد توانایی خود امکانات لازم برای پیشرفت را در اختیار داشته باشد.
شبنم روحی