به گزارش منهای فوتبال، تجسم قطرات اشک روی صورت خیس بچه های تیم ملی واترپلو زیباترین قاب تصویر آخرین روز بازی های آسیایی ۲۰۱۸ بود. نسلی از بازیکنان بی ادعا که پس از ۴۴سال و تحمل مشقت های بسیار حالا روی سکوی افتخار نظاره گر پرچم ایران بودند.
اگرچه بسیاری از چهره ها از جمله عادل فردوسی پور و پرویز پرستویی تا نصرالله سجادی سرپرست کاروان طعم برنز واترپلو را بهتر از طلا عنوان کردند اما شعله هیجان درخشش این نسل از جوانان، خیلی زود به خاکستر فراموشی تبدیل شد.
آن هایی که در فرودگاه خود را در صف استقبال کننده ها جا داده بودند تا چند هفته قبل از شروع این بازی ها همچنان به مخالفت خود با اعزام تیم ملی واترپلو مشغول بودند.
معاون وزیر ورزش وقت صراحتا عنوان کرده بود، تیمی که با اختلاف ۱۷ گل به چین می بازد برای چه باید به بازی های آسیایی برود. به همین دلیل برای درک شوق موفقیت ملی پوشان واترپلو در بازی های آسیایی و خوشحالی زایدالوصفشان، باید تمام رنج هایشان را تبیین کرد. تمرین شبانه روزی در آب سرد استخر، واگذاشتن درس و کار و خانواده با درآمدی کمتر از یک کارگر .
بازیکنان واترپلو ایران خوب می دانستند تا روز پایانی مسابقات هیچ کس آن ها را باور نخواهد کرد. صاحب منصبان ورزش که همواره سینه چاک لنز دوربین رسانه ها هستند حتی خبر نداشتند که واترپلوی ایران کجا تمرین می کند. چراکه چشم دوربین رسانه ها به تلاش و تمرین و مسابقه آن ها نامحرم بود.
پهلوانان واترپلو نجیب تر از آن بودند که پس از درخشش در بازی های آسیایی مثل برخی دیگر از ورزشکاران بلافاصله گلایه و مدام پاداش طلب کنند و بر کوس خودنمایی بکوبند. آن ها بعد از بازی های آسیایی ۲۰۱۸ افق بزرگتری پیش روی خود دیدند. بهترین تیم تاریخ واترپلو ایران با جوانانی که میانگین سنی شان به ۲۳ سال هم نمی رسید پیکرهای خود را با آب تراشیدند تا آوردگاه های بزرگتری را در تاریخ ورزش ایران فتح کنند.
هنوز دو سال نگذشته که این نسل طلایی بار دیگر رنج دوران و محنت مسئولان را برسر خود آوار می بیند. ورزشی که در رسانه، افکار عمومی و پشت در اتاق مسئولان همواره یتیم بوده و هست امروز با حق کشی آشکار و تمرد از قانون توسط فدراسیون بین المللی از حضور در مسابقات انتخابی محروم شده است و محرومیت از حضور در خارج در کنار مهجور بودن در داخل تمام رویاهای این نخبه های ورزشی را به باد داده میدهد.
در کشوری که برای حل موضوع یک فوتبالیست شخص رییس جمهور دست به کار می شود و سر داستان میزبانی باشگاه ها سفارتخانه ها و مجلس شورای اسلامی و نهادهای امنیتی بسیج می شوند هیچ واکنش درخوری به موضوع تضییع حقوق تیم ملی و نادیده گرفتن حقوق بین المللی ایران نشان داده نمی شود.
اگرچه مسئولان از نگارش یک نامه اعتراضی سخن می گویند اما تنها قیاس کنش آنان پیرامون مسائل مشابه در رشته هایی چون کشتی، وزنه برداری ، فوتبال و.. با واترپلو حدیث مفصلی از این مجمل است.
از آن بدتر پخش بذر ناامیدی برای توجیه کم کاری ها و اهمال کاری هاست که بر رنج ملی پوشان واترپلو همچون سایر ورزش های پایه می افزاید. آنگاه که آقایان تلویحاً و با کنایه می گویند مگر واترپلو ایران، ژیمناستیک ایران، دونده های ایران و غیره قرار است چه کاری در المپیک انجام دهند؟!
الهام محمدی مجد