شمشیرهای بُرنده سابریست های ایران برای برنده شدن چه می خواهند؟

تیم ملی شمشیربازی اسلحه سابر ایران که هم اکنون از تیم های قدرتمند جهان به شمار می رود ، از نظر امکانات و توجه شرایط مناسبی ندارد.
به گزارش منهای فوتبال، تا مرداد ماه سه سال پیش هیچ کسی نمی دانست ایران شمشیربازی دارد؛ آن هم در حد المپیک. اما درخشش کاپیتان تیم ملی در ریو همه دیدگاه ها را تغییر داد و باعث شد این رشته بیش از گذشته مورد توجه قرار بگیرد.

حال یک سال تا المپیک 2020 توکیو باقی مانده و کمیته ملی المپیک و دیگر مسئولان ارشد ورزش کشور یک رشته جدید را کاندیدای مدال آوری در مهم ترین بازی های ورزشی جهان می دانند و آن هم شمشیربازی است.
تیم ملی اسلحه سابر ایران برخلاف فلوره و اپه که اوضاع خوبی ندارند، جزو بهترین های جهان به شمار می رود و به نوعی می توان گفت که پیروزی و مدال آوری ملی پوشان آن در رقابت های مهم ، دیگر یک شگفتی سازی نیست. به بیان بهتر باید گفت همه دنیا به قدرت شمشیربازی سابر ایران ایمان آورده اند.

 علی پاکدامن، مجتبی عابدینی و محمد رهبری سه سابریست ایران هستند که تقریبا می توان گفت به صورت ثابت در تیم ملی حاضرند و محمد فتوحی و فرزاد باهرارسباران نیز به تناوب در اعزام ها در ترکیب قرار می گیرند.

عابدینی کاپیتان تیم ملی و پرافتخارترین شمشیرباز ایران بعد از آن که رنکینگ اول ایران را از دست داد، بعد از کسب عنوان سوم قهرمانی جهان برای ایران آن هم برای اولین بار در تاریخ این رشته، باردیگر بهترین سابرییست کشور شد. عابدینی هم اکنون در میان 10 سابریست برتر جهان قرار دارد .

این اتفاق چهارسال پیش قبل از المپیک ریو هم رخ داد و برای اولین بار این افتخار برای ایران به دست آمد اما برخلاف آن زمان، امروز کسی به این اتفاق توجه خاصی نمی کند و به نوعی همه به آن عادت کردند.

این اتفاق دو جنبه دارد. یک آن که این اعتماد به نفس و خودباوری را در شمشیربازان ایران ایجاد می کند که آن ها به سطحی رسیدند که مردم و مسئولان به قدرت آن ها باور دارند. اما موضوع دوم کمی ناامید کننده است. 
در حالی که همه تصور می کردند شرایط امکانات شمشیربازی بعد از نمایش عابدینی در المپیک ریو بهتر می شود اما این اتفاق رخ نداد. شمشربازی ایران در سطح قابل توجهی از جهان قرار دارد اما تصور اینکه این رشته پیشرفت خودش را انجام داده و دیگر نیازی به توجه و امکانات ندارد یک افت بزرگ است. این دقیقا همان مشکلی است که به خاطر قدرت زیاد سابریست ها برای آن ها به وجود آمده است.
در حالی که شمشیربازی ایران هنوز هم یک سالن مناسب در کشور ندارد اما به مدال قهرمانی جهان رسیده است و در دوره گذشته بازی های المپیک هم فاصله زیادی تا کسب مدال نداشت. با این حال مشکل عدم  حضور یک پزشک و یا یک فیزیوتراپ در اردو و اعزام های تیم ملی هنوز هم وجود دارد. هنوز هم سابریست ها با کم ترین امکانات تمرین می کنند و این می تواند در المپیک برای ایران گران تمام شود. اگر قرار باشد با همین امکانات و بودجه نامناسب به کار خودمان ادامه دهیم در آن زمان دیگر پیروزی برابر هارتونگ؛ غلبه بر گو و تمام این شمشیربازان افسانه می شود. چرا که کشورهای صاحب سبک به مانند فرانسه، آلمان، آمریکا و کره جنوبی در بهترین شرایط اردویی در حال تمرین هستند و برای المپیک و کسب مدال از بهترین امکانات بهره می گیرند. شرایط سابریست ها به شکلی است که حتی حریفانشان هم باور نمی کنند که آن ها با چنین وضعیتی این افتخارات را کسب می کنند.

حال که سطح کیفی و قدرت شمشیرهای سابریست های ایران از مرزها عبور کرده  و همه روی شاگردان پیمان فخری حساب باز کرده اند باید بهترین شرایط برای پیشرفت مهیا باشد. 

قطعا همه از جمله مسئولان می دانند که برای کسب یک مدال حتی برنز در المپیک باید کار حرفه ای و اساسی انجام شود و با این شرایطی که تیم ملی دارد باید نام شمشیربازی را از لیست کاندیداهای مدال آوری المپیک خارج کرد.