به گزارش منهای فوتبال؛ حدود یک هفته پیش بود که کیانوش رستمی عملکرد فاجعه بار خود در رقابت های جهانی وزنه برداری را با مصدومیت آرنج توجیه کرد؛ در حالی که چند روز بعد در لیگ برتر رکورد ۳۸۵ را به ثبت رساند تا همه متوجه شوند اظهار مصدومیتش در قهرمانی جهان یک نمایش بوده است.
همزمان با همین اتفاق حسن تفتیان المپیکی دوومیدانی ایران و رکورددار دوی ۱۰۰ متر ایران در رقابت های جهانی با رکورد ۱۰.۲۴ در جایگاه بیست و هفتم قرار گرفت،
باتوجه به شرایط اردویی و مربی خارجی که برای تفتیان در نظر گرفته شده است کارشناسان نسبت به نتیجه او در جهانی دوحه انتقاد کردند و عقیده داشتند که او باید به نیمه نهایی می رفت.
بعد از بازگشت تیم به ایران حسن تفتیان اعلام کرد اصلا فکر نمی کرده که از رسیدن به نیمه نهایی بازبماند اما این تمام ماجرا نبود و تفتیان گفت آسیب دیدگی عامل اصلی این ناکامی بوده است.
او که ناکامی اش در بازی های آسیایی را هم به مصدومیتش ربط داد، بار دیگر در یک تورنمنت مهم از کسب نتیجه بازماند.
به نظر می رسد ادعای مصدومیت در زمان ناکامی های بزرگ، کوتاه ترین دیوار است که هر ورزشکاری آن را مطرح می کنند. این در حالی است که هر ورزشکار حرفه ای یک مصدومیت همیشگی دارد اما در حال حاضر شرایط به شکلی شده که همه برای فرار از انتقادها یک توجیه به نام مصدومیت را پیش می کشند و وای به روزی که واقعا ناکامی یک ورزشکار مربوط به مصدومیتش باشد و کسی باور نکند!