فدراسیون‌های ورزشی جمهوری اسلامی ایران در پی شهادت سردار رشید مجاهد حاج قاسم سلیمانی پیامی‌های جداگانه‌ای صادر کردند.

تصوری که از مسابقات جام باشگاه های جهان می رود این است که قهرمان کشورها در قاره خود به میدان رفته و قهرمانان قاره ها به همراه نماینده کشور میزبان در تورنمنتی تحت عنوان جام باشگاه ها به مصاف هم بروند. این رویه ای است که در رشته های فوتبال و والیبال و ... هم دنبال می شود و عنوان «جام باشگاه های جهان» در هر رشته ای چنین چیزی را به ذهن ما متبادر می سازد اما کافی است به نام کشورهایی که به ششمین دوره به اصطلاح جام باشگاه های کشتی جهان تیمی اعزام کردند نگاهی بیاندازیم تا به سطح این مسابقات پی ببریم. آذربایجان، هند، گرجستان، قرقیزستان، ارمنستان و اوکراین. اکثر این کشورها به نوعی جزء همسایگان ما هستند. اگر هم همسایه مستقیم نباشند بر روی نقشه به ایران نزدیک هستند و با آنها روابط خوب و نیکویی داریم. اگر با دیدن نام این کشورها می خواستیم عنوانی برای این مسابقات انتخاب کنیم اینگونه می شد: «جام باشگاهی ایران و کشورهای دوست و همسایه».

در روزهایی که تمام فکر و ذکر مقامات سیاسی و ورزشی معطوف آمد و رفتن استراماچونی است خبر آمد که دکتر قراخانلو از آکادمی کمیته ملی المپیک رفت. طبیعی است که سمت ها دوره ای دارند و هر کسی که می آید روزی می رود. اما باید توجه کرد که مسئله اصلی نباید این آمدن و رفتن ها باشد بلکه آنچه که مهم است شناخت و معرفت به جایگاهی است که قرار است هر کسی در آن قرار بگیرد. مهم این است که خوانش درستی از مسئله داشته باشیم تا بدانیم چه کسی را در چه سمتی قرار بدهیم و چگونه مسئله را حل کنیم و فقط اسامی را تغییر ندهیم.

گویا شروین اسبقیان در مراسم معارفه سرپرست فدراسیون پزشکی ورزشی گفته است که: «سیاست وزارت ورزش برگزاری هر چه سریعتر انتخابات است». این در حالی است که ما وزارت ورزش کنونی را با شاخصه تعویق و تاخیر در برگزاری مجمع فدراسیون ها به یاد می آوریم. اثرات مخربی که بر پیکر فدراسیون والیبال، تنیس، رزمی و همگانی تاکنون وارد شده بر کسی پوشیده نیست. بدعت هایی در این دوران نهاده شده که تمام آنها نتیجه همین سیاست های آقایان است.

در 11 آبان 1395 کمتر کسی از جامعه ورزش تصور می کرد که دلش برای محمود گودرزی تنگ شود. در آن موقع به گودرزی انتقاد وارد می کردند که او به خوبی ورزش را درک نمی کند و بیشتر در فضای آکادمیک و دانشگاهی زیست می کند. ورزش مدیری از جنس خود می خواهد نه دانشگاه...