به گزلرش نیویورک تایمز، این ردپاها که قدمت آنها به حدود ۲۱۰ میلیون سال پیش و دوره تریاس بازمیگردد، شامل حدود ۲۰ هزار اثر فسیلی است که در محدودهای به طول پنج کیلومتر در پارک ملی استلویو، نزدیک مرز سوئیس، کشف شدهاند. این کشف را یک عکاس حیات وحش انجام داده و کریستیانو دال ساسو، دیرینهشناس، آن را فراتر از تصور توصیف کرده است.
به گفته کارشناسان موزه تاریخ طبیعی میلان، این ردپاها متعلق به دایناسورهای گیاهخوار عظیمالجثهای با گردنهای بلند بوده که به صورت دوپا حرکت میکردند، تا ۱۰ متر طول و حدود چهار تن وزن داشتهاند و شباهت زیادی به دایناسورهایی مانند پلاتئوسوروس داشتهاند. بررسیها نشان میدهد این جانوران به صورت گروهی حرکت میکردهاند و گاهی به شکل دایرهای توقف داشتهاند که احتمالاً اقدامی دفاعی بوده است. برخی از ردپاها تا ۴۰ سانتیمتر عرض دارند و آثار چنگال نیز در آنها قابل مشاهده است. رئیس منطقه لومباردی، این کشف را هدیهای استثنایی از دل تاریخ در آستانه برگزاری بازیهای المپیک توصیف کرد و آن را پلی نمادین میان گذشته بسیار کهن منطقه و آیندهای دانست که با المپیک نمایان میشود. او همچنین به یافتههای باستانشناسی سال گذشته در همین منطقه اشاره کرد.
پارک ملی استلویو پیش از این نیز به دلیل میزبانی از مرتفعترین سنگنگارههای کشفشده در اروپا شناخته شده بود. این آثار که به عصر برنز میانی و حدود ۳۶۰۰ تا ۳۲۰۰ سال پیش بازمیگردد، در سال ۲۰۱۷ در زیر یخچال طبیعی پیتزو ترزرو کشف شدند و حدود یک سال پیش برای عموم به نمایش درآمدند. این سنگنگارهها شامل نقشهایی از انسان، حیوانات، مارپیچها و اشکال هندسی هستند.رئیس بنیاد میلان کورتینا ۲۰۲۶ نیز این منطقه موسوم به «دره دایناسورها» را میراثی ارزشمند از دوران باستان دانست و با لحنی نمادین، این کشف را به اولین مدال بازیها تشبیه کرد؛ مدالی که به گفته او شایسته عکاسی است که نخستین بار این ردپاها را با دوربین دوچشمی شناسایی کرد. شهردار میلان نیز با اشاره به نزدیکی این کشف به زمان آغاز بازیهای المپیک و پارالمپیک زمستانی، آن را نوری تازه و غیرمنتظره بر کوهستانهای لومباردی توصیف کرد و تأکید داشت هدف بعدی، تبدیل این محوطه به یک فضای آموزشی برای دانشآموزان و بازدیدکنندگان است. مسئول فرهنگی شهر میلان نیز از برنامههایی برای برگزاری نمایشگاههایی با بازسازی ردپاها و مسیر حرکت دایناسورها در آینده خبر داد.