تیم ملی کاراته کشورمان در رقابتهای مختلف لیگ جهانی و قاره ای در حال افتخار آفرینی است، عملکردی مطلوب که توجه و احترام بسیاری از مسئولین و کارشناسان را بخود بر انگیخته است تا بر روی کاراته، حساب ویژه ای در توکیو باز کنند اما آنچه که باید در این بین بیشتر به آن توجه نمود اینست که مبادا کاراته 2020 تکواندو 2016 شود.
اگر نگاهی به نتایج تیم ملی تکواندو مردان کشورمان تا قبل از بازیهای المپیک 2016 بیندازیم به نتایج مطلوب هوگوپوشان کشورمان در رقابت های متعدد می رسیم از دومین قهرمانی جهان در روسیه گرفته تا مدال آوری در رقابتهای گرندی پری، رقابتهایی که در پی نتایج خوب هوگوپوشان کشورمان القاب فریبنده "سونامی" و "ویرانگر" به خورد تکواندو کاران کشورمان دادند تا باد موفقیت های متعدد، آنها را بزرگتر از آن چیزی نشان دهد که بودند و صد البته غافل تر، اینگونه بود که سه نماینده کشورمان فرزان عاشورزاده ، مهدی خدابخشی و سجاد مردانی با اقتدار تمام از طریق رنکینگ بالای خود جواز حضور در بازیهای 2016 ریو را کسب کردند تا بار روانی زیادی بر دوش های خسته و باد کرده هوگوپوشان برای کسب مدال در سرزمین قهوه سنگینی کند و در حالی که همه از مسئولان گرفته تا مردم و حتی کارشناسان منتقد برای تکواندو مردان کشورمان در المپیک دو مدال آنهم حداقل یکی از جنس طلا کنار گذاشته بودند در عمل دیدیم آنچه که نباید، می دیدیم و در پایان هر چقدر هم مسئولان فدراسیون تلاش کردند تا شهد شیرین مدال آوری کیمیا علیزاده را در قهوه تلخ ناکامی تکواندو مردان بریزند، باز هم نتایج تکواندو به کاممان شیرین نشد که نشد.
گویی حال تاریخ دوباره در حال تکرار شدن است چرا که می گویند "آنهایی که از تاریخ درس نمی آموزند تاریخ دوباره برایشان تکرار خواهد شد". آری حکایت این روزهای کاراته ما است تیمی که با مدیریت شهرام هروی کمتر از یک سال مانده به المپیک در اکثر رقابتهای برون مرزی خود با دستانی پر باز می گردد تا بازهم نگران این باشیم که مبادا سناریوی تکواندو در المپیک ریو، اینبار برای مسئولان و مردم در کاراته تکرار شود.
قابل توجه آنکه مسئولان ورزش ژاپن که در صحبت های خود صراحتا اعلام داشته اند به دنبال 30 مدال طلا در بازیهای المپیک 2020 هستند(در حالی که ژاپن در المپیک ریو در مجموع 41 مدال گرفت که 12 تای آن طلا بود) بسیار صریح و علنی اعلام داشتند برای دستیابی به این هدف حساب ویژه ای بر روی کاراته باز کرده اند که بدین ترتیب در خوشبینانه ترین حال باید گفت میزبان حداقل از مجموع 8 شانس خود در کاراته به دنبال 4 نشان طلاست، پس می ماند 4 طلای دیگر برای کاراته کاران 4 قاره دیگر.
نه اینکه بگوییم کاراته کاران ایران شایستگی کسب مدال طلا نخواهند داشت نه، بلکه باید گفت آیا با توجه به سیاست پنهان تقسیم مدالها در کاراته از سوی میزبان، آیا چشم بادامیها خواهند گذاشت یک طلا نصیب سن سی های ایران شود؟ آیا کاراته کاران 4 قاره دیگر برخواهند تابید؟ آیا موفقیت های کاراته در رقابتهای انتخابی بر دوش کاراته کاران جهت مدال آوری در توکیو سنگینی نخواهد کرد؟ آیا سن سی های ایران به رغم شایستگی بر سکوی نخست تکیه خواهند زد؟ یا اینکه میزبان برای جلب نظر مساعد کاراته کاران قاره های دیگر هم شده 4 طلای باقی مانده را بین 4 قاره باقی مانده تقسیم خواهد کرد؟ شما چه فکر می کنید؟
حسین رامادان