رسم زمانه همین است، روزی می آیی و روزی هم می روی. فقیر و غنی هم نمی شناسد هر چند آن جمله معروف علم بهتر است یا ثروت در این زمانه معنا و تفسیر دیگری دارد و خبرنگاران نیز از این قاعده مستثنی نیستند.
به گزارش منهای فوتبال، روز گذشته جامعه خبری و اهالی ورزش یکی دیگر از چهره های پرتلاش خود را از دست داد. مهدی شادمانی نویسنده ای که پس از سالها مبارزه با سرطان در نهایت برابر حریف پنهان و ناآشنای خود، راهی دیار باقی شد تا یاد و نامش همچنان زنده بماند.
در این سالهایی که سپری کردیم خیلی از ورزشی ها رفتند. رفتند اما فراموش نشدند. از مهدی شادمانی گرفته تا مهدی نفر، از علی مودت گرفته تا بهرام شفیع، از میلاد حجت الاسلامی گرفته تا حسین جوادی و ... همه آن هایی که نام بردیم و نبردیم، عزیزانی بودند که عمر خود را برای اعتلای ورزش و رسانه گذاشتند و چه بی رحمانه راهی دیاری شدند که در انتظار من و شماست.
خبرنگاران پرستوی هایی هستند که به واسطه رسالتی که دارند از همه چیز خود می گذرند، حتی از جانشان و این را بارها و بارها در تاریخ به ثبت رسانده اند. هنوز فراموش نکرده ایم هجران پرستوهای C 130 را، هنوز از یاد نبرده ایم آنهایی که رفتند تا برای من و شما خبرهای داغ، گزارهاش متنوع و تصاویر ویژه ای را به ظهور برسانند. واقعیت همین است هر چند تلخ اما باید با واقعیت کنار آمد.
و اما یک دل نوشته، چرا وقتی می رویم، چرا وقتی اتفاقی می افتد و چرا وقتی .... ناممان بر سر زبان ها می افتد. چرا تا هستیم کسی سراغی از ما نمی گیرد. نمی گیرند مهم نیست ، بیایم خودمان برای خودمان آستین ها را بالا بزنیم. به یاد هم باشیم. در کنار هم باشیم و برای هم باشیم.
ما می توانیم، ما باید به یاد رفتگان حرکتی نو را آغاز کنیم و برای آیندگان رسمی را به یادگار بگذاریم تا در ادوار تاریخ ماندگار شود. فراموش نخواهیم کرد چرخ زمانه با ما و بی ما می چرخد و ....
امین صانعی