پس از آنکه مسئولان کمیته ملی المپیک درخواست میزبانی هفتمین دوره مسابقات بازی‌های کشورهای اسلامی را مطرح کردند و نمایندگان این فدراسیون به ایران آمدند، زیرساخت‌ها و مجموعه‌های مربوط به این مسابقات با حضور روسای فدراسیون‌های ملی مربوطه مورد بررسی و بازدید قرار گرفت. در پایان این حضور نمایندگان فدراسیون ورزشی کشورهای اسلامی دیدار و گفت‌وگویی با احمد دنیامالی داشتند.
احمد دنیامالی در این جلسه گفت: «وزارت ورزش و جوانان زمانی که موضوع درخواست میزبانی ایران را برای بازی‌های کشورهای اسلامی ۲۰۲۹ مطرح کرد با موافقت و حمایت دولت و به‌ویژه شخص آقای رئیس‌جمهور مواجه شد. این اطمینان را می‌دهیم که برای سال ٢٠٢٩ میزبان شایسته‌ای خواهیم بود و شرایط مناسبی را برای خواهران و برادران مسلمان ورزشکار مهیا می‌کنیم». سخنانی که از یک مقام مسئول در دولت انتظار می‌رفت. در مقابل نیز ناصر المجالی گفت: «من به خاطر سخاوتی که از ایرانی‌ها می‌شناسم به کشور ایران سفر کردم. در ایران اماکن ورزشی و زیربناهای بسیار خوبی وجود دارد و این پاسخ روشنی برای این سؤال است که ایران چطور در سال‌های اخیر پیشرفت فنی قابل‌ملاحظه‌ای در ورزش داشته است.»
از دیگر سو اما یکی از مجریان برنامه‌های تلویزیونی با رویکردی انتقادی نسبت به درخواست این میزبانی و شرایط ورزش کشور با سخره و طنز سخن گفت. کاری به‌درستی این سخن و یا منطقی بودن موضع وزیر و درخواست کمیته ملی المپیک با توجه شرایط حال حاضر ورزش و نیاز کشور نداریم.
اگر نگاه را ملی و راهبردی بدانیم، درخواست کمیته ملی المپیک منطقی بود؛ زیرا میزبانی رویدادهای ورزشی بزرگ، یکی از ابزارهای مؤثر دیپلماسی عمومی و فرهنگی است. چنین فرصت‌هایی می‌تواند چهره‌ای مثبت از ایران در میان کشورهای اسلامی نشان دهد و زمینه همکاری‌های منطقه‌ای را تقویت کند و دوستی با مسئولان ورزش جهانی و منطقه‌ای را فراهم کند، هرچند که میزبانی در واقعیت شرایط تحقق نداشته باشد.
بااین‌حال، مسئله اصلی نه در «درست یا غلط بودن» دیدگاه‌ها، بلکه در فقدان وحدت رویه در روایت رسمی کشور است. در موضوعاتی که مستقیماً با منافع ملی و وجهه بین‌المللی ایران گره‌خورده‌اند، لازم است دستگاه‌های دولتی و رسانه‌ای هماهنگ‌تر و با زبان مشترک بیشتری سخن بگویند.درنهایت، جامعه و جهان بیرون از ایران تنها «یک‌صدا» از ایران می‌شنوند. اگر این صدا چندپاره باشد، نتیجه‌اش سردرگمی، بی‌اعتمادی و از دست رفتن فرصت‌های دیپلماسی ورزشی است.
در پایان باید منتظر مسابقات کشورهای اسلامی در ریاض باشیم که در میان نامزدهای میزبانی هفتمین دوره این مسابقات در سال 2029 کدام کشور انتخاب می شود و امیدواریم باشیم که اگر هم انتخاب نشدیم اما شرایط را برای آینده به‌گونه‌ای رقم بزنیم تا شرایط میزبانی مسابقات مختلف بین‌المللی در کشورمان فراهم گردد.
به قلم هستی جعفری